Δεν αντέχω άλλο τους συμπλεγματικούς και φθονερούς, την κάθε ατάλαντη Χαλιδιά να κάνει κριτική λογοτεχνίας στη μεγαλοφυία μιας Δημουλά με λύσσα παλιομοδίτισσας πασιονάριας που μισεί τους καθρέφτες για λόγους προφανέστερους από όσο νομίζει. Η πένα της στάζει μόνο φαρμάκι για μια γραφή από όπου αναβλύζουν κόσμοι ολόκληροι και η παντοτινή ψυχή του Ανθρώπου που στέκει πολύ πέρα από τη γυναίκα-ποιήτρια, όπως θα την ήθελαν οι στενόμυαλες φωνακλούδες μιας στρατευμένης, θνησιγενούς προσωρινότητας...