Πάντως αν δεν υπάρχει αρκετό έργο για να κρίνουμε, τα πάντα αρχίζουν να γίνονται υποκειμενικά και να βασίζονται σε αναμνήσεις που δεν είναι και οι πιο τεκμηριωμένες πληροφορίες. Είναι σαν το ποδόσφαιρο που όλοι μνημονεύουν τον Λεονίντας της προπολεμικής Βραζιλίας ή την Ρίβερ Πλέιτ εκείνης της εποχής. Από μερικά ζουρνάλ με στιγμιότυπα από δω και κει που κρατάν 10 λεπτά σύνολο, τι συμπέρασμα να βγει; Το ίδιο και εδώ. Εγώ μπορώ να πω για τον Χάρη Λεμονόπουλο που υπάρχει μπόλικη ηχογραφημένη παρακαταθήκη για να αξιολογήσουμε. Όχι ότι δεν είναι εξαιρετικό το δείγμα με το "παράπονο" του Μπέμπη. Απλά είναι πολύ μικρό το δείγμα για τόσο βαρύ τίτλο.
