Η καμπάνια του ΝΑΙ βασίστηκε σε δύο πράγματα, εξ αρχής καταδικασμένα: Πρώτα απ' όλα στα ζόμπι που βγήκαν από τα ντουλάπια για να ψήσουν τον κόσμο να ψηφίσει ΝΑΙ. Μακρύς και κωμικός ο κατάλογος: Από τον Γιάννη Σμαραγδή που έκλαιγαν με τον Μπογδάνο απαγγέλοντας Καβάφη και Καζαντζάκη (πιο cheapy πεθαίνεις) μέχρι τον Επίτιμο, τον Λαλιώτη και τον Γλύξμπουργκ τζούνιορ. Διόλου τυχαίο που ο Κωστάκης Καραμανλής δεν έκανε καμία δήλωση μετά την ψήφο του (θα τού'παν ''σώσε μας κι ας φας λίγη καζούρα''). Έπειτα, τέτοια άθλια και απροκάλυπτη προπαγάνδα είχε πολλά χρόνια να γνωρίσει ο ελληνικός λαός. Οι πανικόβλητες μαριονέττες Κοσιώνη, Μπογδάνος, Τρέμη & CIA, στην προσπάθεια τους να υπερασπίσουν τα συμφέροντα των αφεντικών τους, ώθησαν τον κόσμο να ψηφίσει ΟΧΙ. Η προπαγάνδα τούς γύρισε μπούμερανγκ και συν τοις άλλοις έχασαν κάθε κύρος και αξιοπιστία. Μόνο ένας αφελής και ανόητος θα τους πίστευε μέχρι τέλους. Έλα, όμως, που ο ελληνικός λαος αργεί, μα δε λησμονεί. Κι ας φωνάζαμε ολοι επί μία 5ετία ότι οι Έλληνες ''κοιμούνται'' και δεν αντιδρούν. Να που αντέδρασαν, όχι με βιαιοπραγίες κατά τη συνήθη προπαγάνδα των τρομολάγνων, αλλά με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες.
