Προσωπικά μου φαίνεται το πιο λογικό. Και σαν άνθρωπος που έχει "φλερτάρει" πολύ στο παρελθόν με την αυτοκτονία, το πρώτο πράγμα που μου ερχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι το τότε ήταν πώς ήθελα να πάω να χωθώ κάπου που θα πέρναγε καιρός να με βρούνε ώστε να το κάνω με την ησυχία μου και να μη με βοηθήσει κανένας αν τυχόν φωνάξω ώστε να σιγουρέψω το θάνατο. Αλλά ή κάθε απόπειρ ακαι η κάθε αυτοκτονία είναι διαφορετική.Ήθελα απλά να σου απαντήσω από προσωπική πείρα, σε καμία περίπτωση δεν θέλω να βεβηλώσω τη μνήμη του νεκρού. Είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση και τώρα πια για τους δικούς του. Το μόνο που ελπίζω είναι το παιδί να δώσει παράδειγμα και δύναμη σε άλλους που βρίσκονται σε παρόμοιες καταστάσεις ψυχολογικού και σωματικού εκφοβισμού. Αν και η ελληνική πραγματικότητα είναι πολύ πίσω σε θέματα αλληλεγγύης..