Μπορεί το δημοψήφισμα να είναι η πεμπτουσία της δημοκρατικής πρακτικής, αλλά και οι εκλογές δημοψήφισμα είναι. Πολύ δε περισσότερο που δημοψήφισμα με ερώτημα "μένουμε ή όχι στον ευρώ" νομίζω ότι έτσι κι αλλιώς απαγορεύεται. Άλλο πράγμα να ξέρει ο πολίτης από ΤΩΡΑ και με σαφήνεια ποιες θα είναι οι εναλλακτικές της κυβέρνησης σε περίπτωση που Τρόικα και αγορές δείξουν ότι δεν δέχονται άλλους τρόπους συνενόησης από αυτούς που προκρίνουν οι ίδιες, κι άλλο να ξέρει πως κάπου στο βάθος μπορεί να παίξει και το σενάριο της εξόδου, παύλα χρεοκοπίας, παύλα δραχμής (Χιωτίδης έφα). Με διαφορετική ψυχολογία θα πάει να ψηφίσει, τόσο δυσνόητο είναι αυτό; Εγώ δεν λέω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κυνηγάει ανεμόμυλους με το να σηκώσει ανάστημα στην αποχαλινωμένη Τρόικα, απλώς λέω ότι τα στελέχη του έχουν τον ασυμμάζευτο κι αυτό δείχνει (αν μη τι άλλο) κρυφές ατζέντες. Και είναι κρίμα. Περιμένω μια άλλου είδους πολιτική ηθική από την αριστερά. Διότι αν αυτά που λέει ο Χιωτίδης έχουν αντίκρυσμα στην Κουμουνδούρου και ο ΣΥΡΙΖΑ τα αναγνώριζε με πολιτική παρρησία αντί να τα βάζει με μονταζιέρες, θα ήξερα ότι ψηφίζοντας παίρνω τα ρίσκα και τις ευθύνες μου και έτσι δεν θα μπορούσα να ψέξω καμιά κυβέρνηση για ό,τι μέλλει γενέσθαι σε αυτή τη χώρα. Τώρα όμως πάμε στα τυφλά. Ο απόλυτος μαξιμαλισμός σε υποσχέσεις και εξαγγελίες, κι όταν φτάνουμε στα πραγματικά φλέγοντα ερωτήματα βολευόμαστε με ρητορική καφενέ "έλα μωρέ, δεν τη συμφέρει τη Γερμανία να μας πετάξει έξω από το ευρώ". ΟΚ, πάσο.
