Δεν είναι τόσο απλό όσο το κάνεις να ακούγεται. Δημοψήφισμα σημαίνει πως όλα τα υπερόπλα της διαπραγμάτευσης που ευαγγελίζεται ο Αλέξης (του ζουρνά συμπεριλαμβανομένου) οι Ευρωπαίοι θα τα έχουν γράψει εκεί που δεν πιάνει μελάνι, και πως για να μασκαρευτεί κάπως το αναπόφευκτο άχθος της χρεοκοπίας, θα γίνει ένα δημοψήφισμα για να πετάξει την μπάλα, άρα και την ευθύνη, στο λαό. Βολικό, ε; Μόνο που με την ανακοίνωση κιόλας του δημοψηφίσματος (πόσο μάλλον με τη διεξαγωγή του) θα έχουν καταστραφεί ήδη τα πάντα. Από την αξιολόγηση που θα έχει πέσει στο D, μέχρι τις καταθέσεις και τις 2-3 επενδύσεις που απέμειναν και θα φύγουν νύχτα. Και μετά, τι; Μιλάω γι' αυτά που λέει ο Χιωτάκης (και όχι μόνο) για να μην βιαστείς να μου προσάψεις καταστροφολογία. Το θέμα είναι λίγη στοιχειώδης πολιτική ευελιξία. Εδώ μιλάμε για κράτος, όχι για δεκαπενταμελές. Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ κόβει εκ προοιμίου όλες τις γέφυρες συμβιβασμού, τόσο θα παγιδεύεται στην επαναστατική ρητορική του. Είναι τόσο αδιέξοδη αυτή η τακτική, που στο τέλος η χρεοκοπία θα του φανεί όχι απλώς αναπόφευκτη αλλά και λυτρωτική. Θα βγει κι από πάνω και θα μας λέει "καλύτερα χρεοκοπημένος παρά να πουλήσω την ιδεολογία μου". (εδώ γελάμε καλόκαρδα)