Ακόμα και να δώσεις φαγητό στον φτωχό όμως το πρόβλημα δε λύνεται, αλλά μάλλον συντηρείται. Το ξέρω πως γίνομαι κοινότυπος (και σίγουρα αντιδραστικός), αλλά θα έπρεπε αντί να κοιτάμε το γατάκι και τον άστεγο και να λέμε "αχ τι κρίμα πεινάνε", να σκεφτόμαστε ότι σε μερικά χρόνια μπορεί να βρισκόμαστε εμείς στη θέση τους ή τα παιδιά μας. Ίσως τότε να καταλάβουμε πως τίποτα δεν είναι εξασφαλισμένο αν δεν αγωνιστείς γι' αυτό με νύχια και με δόντια. Τι θα κάνεις για να αλλάξεις την κατάσταση; Θα ταΐζεις γατάκια και θα ευγνωμονείς τον Θεό που έχεις δουλειά και βγάζεις 600-700 ευρώ το μήνα, συγκρίνοντας τον εαυτό σου με τον μέσο φίλο σου που τον απέλυσαν και είναι άνεργος; Όσον αφορά την Βίσση και τον Ρέμο. Δεν καταλαβαίνω γιατί εκπλήσσεστε όλοι εσείς και θορυβείστε τόσο, λες και μου ήρθατε όλοι από τη Σουηδία. Όλα αυτά τα χρόνια οι Πασοκονεοδημοκράτες από το πανεπιστήμιο ακόμα που χάλαγαν τα ασπρόμαυρα λεφτά των γονιών τους; Για να μη μιλήσω για πενταήμερες εκδρομές επαρχιακών σχολείων, με απαραίτητη την επίσκεψη σε κάποιο σκυλάδικο (επίσημα ονομάζεται εκπαιδευτική εκδρομή). Απόδεχτείτε το ΔΕ ζείτε στο Βερολίνο/Λονδίνο, αυτή δυστυχώς είναι η (υπο)κουλτούρα του μέσου Έλληνα τα τελευταία 20κάτι χρόνια. Παλιότερα δε ζούσα για να θυμάμαι...