Στην αρχή νόμιζα κι εγώ ότι έξω από το θέατρο μαζεύονταν μέλη παραθρησκευτικών οργανώσεων.Μέγα σφάλμα.Συνάντησα εκεί τον πνευματικό μου πατέρα (είχα διατελέσει πιστό χριστιανόπουλο από τα 15 μέχρι τα 23), ο οποίος είναι από τις "αγαπητικές" μορφές της αθηναϊκής εκκλησιαστικής μέινστριμ σκηνής, κολλητός της παρέας των πιο "αγιοπατερικών" ιερέων. Καμία σχέση λοιπόν με αμόρφωτους κι άξεστους χριστιανούς. Μιλήσαμε κάνα μισάωρο, γιατί είχα φρικάρει που τον είδα εκεί και είχα ανάγκη να του επιστήσω την προσοχή σε αυτή την "αταίριαστη" συμπόρευση με τα μέλη της Χρυσής Αυγής. Συγκεκριμένα προσπάθησα να του πω ότι με την παρουσία τους κι αυτά που λένε, νομιμοποιούν τις ακραίες παρανοϊκές συμπεριφορές κι ότι αυτό οδηγεί σε φαινόμενα που δε μαζεύονται μετά. Εννοείται ότι δεν έκατσε να προβληματιστεί. Υπενθύμισε πόσο μεγάλη είναι η αγάπη της εκκλησίας και τα γνωστά. Όσο μιλούσαμε, μπροστά μου, γύρω από τον ιερέα ήταν τα πνευματικά του παιδιά. Έξαλλα, όσο κι αν προσπαθούσε να τα ηρεμήσει ο "πνευματικός" αυτός άνθρωπος, ήθελαν να με ξαποστείλουν. Πίσω μου ήταν μέλη της χρυσής αυγής, σε αγαστή συνεργασία με τους χριστιανούς. Αυτοί δεν μιλούσαν, ούτε φώναζαν.Αφού η συζήτηση έδειξε ότι δε βγάζει κάπου, απομακρύνθηκα και πήγα στην πλατεία.Μετά από μια ώρα, μου επιτέθηκαν 4 άτομα και με γρονθοκόπησαν.Προσωπικό μου συμπέρασμα?Η εκκλησία βρίθει από αγαπολογίες, αλλά στη δράση της ενισχύει το κοινωνικό μίσος.
