Ευχαριστώ για την απάντηση.Όπως το θέτετε ή/και όπως το αντιλαμβάνομαι, η βία αποτελεί το σύμβολο μιας δεδομένης σεξουαλικότητας και η νεοναζιστική έκφανση που της προσδίδεται, δεν είναι παρά η παγιωμένη εγγραφή/αναπαράσταση του στερεοτύπου που θέλει το νεοναζί να ταυτοποιείται με την ομοφυλοφιλία. Η Χρυσή Αυγή συνιστά τω όντι ένα χωνευτήρι κοινωνικοπολιτιστικών συνιστωσών, μια άτακτη συσσώρευση ανομοιογενών χαρακτηριστικών, εντούτοις θεωρώ καίρια την ολιστική εξέταση ανάλογων ζητημάτων. Προσωπικά, δε θα επέλεγα ένα ιδιάζον περιστατικό προς γενίκευση, αντιθέτως θα προτιμούσα τη μελέτη της όποιας μικρο-ιστορίας σε ολόκληρο το φάσμα της έκτασης και εξέλιξής της. Η εργογραφία περί ναζιστικής θηριωδίας κάνει λόγο για συνθήκες αλληλεπίδρασης και δεν αμελεί το περιβάλλον. Έστω, όμως, ότι ο αποθηριωμένος άνθρωπος το κάνει, επαναδιατυπώνοντας μια ηθική αντι-ηθικής, μέσα από μηχανισμούς άμυνας και αναπαραγωγικές διεργασίες ψευδο-ιδεολογίας - όταν αυτό συντελείται εν γνώσει, όπως μας παρουσιάσατε, μιλάμε τότε για εγγενή χαρακτηριστικά, για μίσος μη αναστρέψιμο; Προσωπικά, δε διέκρινα μιαν αφηρημένη, ασυνείδητη στρέβλωση, αλλά ένα δόγμα, που γίνεται φαγοπότι εκτόνωσης, κατά τα λόγια του υποκειμένου. Έχει δε βαρύνουσα σημασία να αναλογιζόμαστε κριτικά τη χρηστότητα της ερευνητικής μας δράσης: ωραία ως το σημείο που φωταγωγήσαμε τις -διόλου αμφισβητήσιμες- θεμελιακές αντιφάσεις μιας ενδοχώρας, ωστόσο, και επιμένω, προς τι αυτή η εικονογράφηση; Θέλω να πω, τα ιστορικά υποκείμενα μιλούν και αναδιπλώνουν μια πραγματικότητα στρεβλώσεων, ή τουλάχιστον ένα μέρος της πραγματικότητας αυτής. Πού πάει αυτή η γνώση; Στο ψυχιατρείο, στης φυλακής τα σίδερα, ή μήπως προετοιμάζει τους στομάχους μας για τις αυριανές κτηνωδίες; Θέτετε το ρεαλισμό μιας εν είδει σεξουαλικής κουλτούρας, τις ολέθριες συνέπειες της οποίας θα βιώσω και εγώ και εσείς, αλλά δε βλέπω λύση, αν με νοείτε.