Ενστάσεις, που έγκεινται κυρίως στα εξής: στη μονομέρεια και το μονοδιάστατο χαρακτήρα της οπτικής του γράφοντα, και στην (ηθική;) σκοπιμότητα του γραπτού. Σχετικά με το πρώτο, είναι βέβαια πολύ εύκολο, να αποδώσουμε σε αρχέγονα, κτηνώδη ένστικτα τον αυταρχισμό και την (εθνικιστική) βιαιοπραγία, ή, όπως με έκπληξη ανέγνωσα σε μερικά σχόλια, να τοποθετήσουμε στον επιθετικό τη στάμπα της ψυχοπαθολογίας. Κατανοώ το εγχείρημα να ειδωθεί ο αυταρχισμός ψυχοδυναμικά, σε εσω-ατομικό πλαίσιο. Πάραυτα συνιστά αβλεψία και -τολμώ να πω- επικίνδυνη αμέλεια να αφήνει κανείς στην άκρη το μακρο-κοινωνικό επίπεδο, εντός του οποίου εξελίσσονται τα εν λόγω φαινόμενα. Σχετικά με το δεύτερο, έχω τον ακόλουθο προβληματισμό. Τι ακριβώς εξυπηρετεί η γνώση ότι αυτός ο ίδιος, ο in extremis και αποθηριωμένος «οπαδός» μιας (όποιας) εξτρεμιστικής οργάνωσης, ασκεί τη βία ως αφροδισιακό εργαλείο, έστω και αν ο ίδιος φέρει τα διακριτά χαρακτηριστικά των ανθρώπων που απορρίπτει; Ενδιαφέρουσα γραφή, αλλά κλισέ, πολλά κλισέ. Και Nick Drake; Τα μάτια μου!