Να καταβάλλουμε δηλαδή έναν πιο ουσιώδη κόπο για τα πράγματα που θέλουμε. Να μην αδιαφορούμε για τα θέλω μας. Το να κοπιάσεις για κάτι που σε ενδιαφέρει -ακόμα κι αν αποτύχεις- σε κάνει άνθρωπο υπεύθυνο. Οπότε όταν κάποιος πάει να σου χαλάσει κάτι δικό σου θα σηκώσεις το ανάστημά σου και θα πεις «όχι», δεν θα εκχωρείς εύκολα τον κόπο σου.Την αξιοπρέπειά σου δεν την εκχωρείς εύκολα όταν είσαι Παρών, αληθινά Παρών σ’ αυτό που κάνεις. Αν όμως τα αγνοείς όλα και λες «και τι με νοιάζει εμένα;», εύκολα θα παραδοθείς, εύκολα θα ξεχάσεις το σκοπό σου – που είναι το να νιώσεις χαρά.ετσι...χασαμε την πιστη στον εαυτο μας και εκχωρησαμε σταδιακα το δικαιωμα μας στην ευτυχια -και μετα απλως αποδεχτηκαμε την δυστυχια μας- για χαρη των αλλων για τους γονεις μας, για τον συντροφο μας, για το αφεντικο μας, για μια θεση , για τα παιδια μας...και ξυπναμε απο το κωμα πλεον συνειδητοποιωντας οτι το σωμα μας ατροφησε απο την ακινησια..