Δε μου αρέσει καθόλου όταν μιλάμε έτσι για τους Ολυμπιονίκες. Και δε μου αρέσει γιατί στο δικό μου μυαλό είναι και οι ίδιοι θύματα του πρωταθλητισμού. Όποιος έχει ασχοληθεί σοβαρά με τον αθλητισμό, από παιδάκι, ξέρει πόσο πολύ εύκολο είναι να μπεις στο τριπάκι του "πάρε μωρέ λίγη πρωτεΐνη να χτίσεις μυς, δεν κάνει κακό" και το ένα οδηγεί στο άλλο. Έχεις στα χέρια σου 2 επιλογές: να βάλεις τα δυνατά σου, με σκληρές προπονήσεις και πρόγραμμα να αγωνιστείς στους Ολυμπιακούς έχοντας απολύτως καμία ελπίδα. Και, να βάλεις τα δυνατά σου, με σκληρές προπονήσεις και πρόγραμμα να αγωνιστείς στους Ολυμπιακούς...με μια επιπλέον ώθηση, όπως κάνουν όλοι, και να αποθεωθείς! Ο πρωταθλητισμός απαιτεί φοβερές θυσίες από πολύ μικρή ηλικία. Πιστεύω με όλο μου το είναι πως οι αθλητές αξίζουν σεβασμό.Είναι κρίμα, είναι ντροπή, είναι κατάντια, είναι λυπηρό να μην παίρνεις μετάλλιο αν δεν είσαι ντοπαρισμένος αλλά έτσι γίνεται τώρα το παιχνίδι. Ας ισχύσουν αληθινά αυστηροί κανόνες για όλους, χωρίς "παιχνίδια" και εξαιρέσεις και ας επιστρέψουμε στο "ανθρώπινο μέτρο". Ως τότε δε μου αρέσει να κράζουμε τους αθλητές μας.