Αν εσύ δεν αποφασίσεις να βοηθήσεις τον εαυτό σου, δεν θα σε βοηθήσει κανείς. Και αβν εσύ δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, δεν θα σε αγαπήσει κανείς. Η ευτυχία είναι επιλογή. Ο Λουντέμης έχει πει οτι στενοχωριόταν που δεν έιχε παπούτσια μέχρι που συνάντησε κάποιον που δεν έιχε πόδια... Σχετικά είναι όλα λοιπόν. Για ποιό λόγο το δικό μας δράμα να είναι το ΤΡΑΓΙΚΌΤΕΡΟ και το πιο ΔΥΣΒΑΣΤΑΧΤΟ από όλα τα άλλα; Eγωίστικό δεν είναι αυτό; ΥΓ Ελεγα κι εγώ κάποτε οτί είχα κατάθλιψη, και μετά αποφάσισα να περνάω μέρος του ελεύθερου χρονου μου σαν εθελόντρια στο τμήμα παιγνιοθεραπείας στο Παίδων. Κρατούσα συντροφιά σε παιδιά δηλαδή όταν οι γονείς τους δεν ήταν εκεί. Παιδιά που τις περισσότερες φορές μάλλον δεν θα προλάβαιναν να μεγαλώσουν. Και κάπου εκεί ανάμεσα σε νεοπλασματικές ασθένειες, αδυσώπητα γιατί και αμήχανα ψέμματα κατάλαβα οτι ήταν μάλλον ύβρις να περιφέρω την κατάθλιψη μου. Φιλικά λοιπόν σου εύχομαι να σπάσεις τη φούσκα και να κοιτάξεις το κάδρο της ζωής σου απο απόσταση. Περαστικά.