Καταλαβαίνω τη σκοπιά από την οποία το λες. Και δεν διαφωνώ, ως επί το πλείστον. Και τα λόγια τα έχω προσέξει. Είναι πολύ επίκαιρα και, αν θέλεις, είναι τα μόνα που μου "αρέσουν" από αυτό το τραγούδι. Δεν παρακολουθώ Eurovision παρά αποσπασματικά -μικρότερος την έβλεπα φανατικά αλλά δεν μου αρέσει όπως έχει εξελιχθεί. Έτσι, δεν μετέχω στη "γιουροβιζιονική γκρίνια", δεν είναι αυτό το πλαίσιο στο οποίο εκφραζω την άποψή μου. Μιλάω μόνο από την πλευρά της αισθητικής. Δέχομαι αυτό που λες για την αυθεντικότητα αυτών των συντελεστών, σε σχέση με άλλους πολλούς. Απλά το συγκεκριμένο τραγούδι με ενοχλεί αισθητικά. Αλλά είναι προσωπικό το ζήτημα, άρα υποκειμενικό. Δεν διεκδικώ την αυθεντία της καλαισθησίας. Όμως, θα ήθελα η χώρα μου κάποια φορά να παρουσιάσει κάτι πιο πρωτοπόρο, κάτι που δεν θα περίμεναν οι άλλοι να παρουσιάσει. Να δραπετεύσει λίγο από την παγίδα του κλισέ του εαυτού της. Φυσικά και υπάρχει η Ελλάδα της τσικουδιάς, της λύρας, του να παίζουμε τάβλι και να κάνουμε χαβαλέ. Αυτή μάλιστα υπερέχει -και επιβάλλεται- παντού γύρω μας. Καλή είναι κι αυτή, στο βαθμό όμως που δεν αυτοπαγιδευόμαστε σε αυτήν, αν θέλεις τη γνώμη μου. Το τραγούδι λοιπόν μας αντιπροσωπεύει. Θα ήθελα όμως να προβάλουμε μία φορά την Ελλάδα -και την αισθητική- π.χ. του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Που κι αυτή υπάρχει. Δεν θέλω άλλο μπουζούκι από την Ελλάδα, δεν εντυπωσιάζομαι από άλλη μια γκάιντα Ιρλανδίας ή από άλλο ένα τύμπανο Σερβίας. Τα σέβομαι. Θα τους σεβόμουν όμως περισσότερο εάν με εξέπλητταν θετικά. Και αυτό θα το έκαναν με κάτι άλλο.