Το να βασανίζεσαι για να επιτύχεις τους στόχους σου και το να έχεις φιλοδοξίες υψηλού επιπέδου και να καταστρώνεις συνέχεια σχέδια για να επιτύχεις πιέζοντας το μυαλό σου και να ακολουθείς απαρέγκλιτα μια στάση ζωής που λέει ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει από τη ζωή αλλά ότι έχεις στήσει το μεγάλο κόλπο και θα τα καταφέρεις ό,τι και να γίνει εναι είναι γνώρισμα των αυτάρεσκων και εγωιστών ανθρώπων.
Γνώρισα άτομο ας πούμε (καλά όχι ότι είναι το μοναδικό, εκατομμύρια τέτοια υπάρχουν απλά το αναφέρω ως πρόσφατο παράδειγμα) που ξύνεται όλη μέρα, δεν έχει κανένα χόμπυ, κανένα ενδιαφέρον και αρνείται να πάει σε οποιαδήποτε δουλειά παρουσιάζεται μπροστά του ή πάει σε συνεντεύξεις και απορρίπτει τους εργοδότες αμέσως και κατά τα άλλα μας έχει πρήξει με τις φιλοδοξίες που έχει. Λέει ότι όποια δουλειά και να κάνει θα είναι περιστασιακή γιατί ο στόχος που έχει είναι κάτι άλλο μεγαλεπήβολο. Ούτε για το στόχο όμως προσπαθεί ουσιαστικά ούτε για κάτι άσχετο με αυτό. Απλά τρέφεται με ιδέες μεγαλείου και δόξας (είναι και μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας το συγκεκριμένο άτομο). Φυσικά είναι δικαίωμα του καθενός να κάνει (ή να μην κάνει) ό,τι θέλει. Αλλά να έχεις στόχους χωρίς να κάνεις τίποτα και χωρίς να ξέρεις αν έχεις τις ικανότητες να πετύχεις είναι δείγμα υπερτροφικού εγώ.