@Λιτή Βαρύ το θέμα, ακόμα και για μένα που είμαι "νεφεληγερέτης"... Και φυσικά μέσα από την άλλη οπτική που σου μοιράστηκα αυτή τη φορά, ήθελα να επισημάνω ότι δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος για να νιώθεις σχετικά με μια απώλεια (σε περίπτωση δηλαδή που φάνηκα κάπως απόλυτ@ τις προάλλες). Γνωρίζω ότι υπάρχουν τα 5 στάδια του πένθους επιστημονικά τεκμηριωμένα αλλά σε όσες επιστήμες αφορούν στον άνθρωπο, θεωρώ ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε ένας/μια/ένα από μας είναι διαφορετικ@. Επομένως, δεν είναι δεσμευτικό ότι όλ@ όσ@ βίωσαν την απώλεια θα συνεχίσουν (τόσο εύκολα) τη ζωή τους μετουσιώνοντας την αγάπη που βίωσαν και κάνοντας τη μνήμη ευχάριστη, δυστυχώς. Και εκεί βέβαια θα φανούν και η αξία και οι ικανότητες του εκάστοτε φορέα υποστήριξης. Γιατί όταν έχεις "διδαχτεί" ότι το στάδιο του θυμού κρατάει κατά μέσο όρο 1 χρόνο π.χ. και σου έρθει ένας άνθρωπος που είναι θυμωμένος 2 και πλέον χρόνια, δε μπορείς να τον κατηγοριοποιησείς τόσο εύκολα και να σου πω και κάτι; Κατά τη γνώμη μου, δε χρειάζεται κιόλας. Θα δουλέψεις μεν πάνω στο συναίσθημα αυτό, αλλά δε μπορείς να βάλεις χρονοδιάγραμμα και δε χρειάζεται κιόλας (δε μιλάω για το παθολογικό πένθος που καθιστά κάποι@ δυσλειτουργικό προφανώς). Ούτε στη δουλειά με τον εαυτό μας χρειάζεται να το κάνουμε αυτό. Δεν είμαι ειδικός, αλλά για κάποιο λόγο έχω την αίσθηση ότι μας καλλιεργείται από μικρά παιδιά ακόμα(με τη φυλετική της διάσταση βέβαια) η πεποίθηση ότι τα αρνητικά συναίσθηματα είναι κάτι που πρέπει να καταπνίγουμε ή να καταπολεμούμε. Ενδεικτικά, οι "άντρες δεν κλαίνε" ή oι "γυναίκες είναι πολύ δραματικές". Εγώ πάλι πιστεύω ότι τα συναισθήματα- όποια και αν είναι αυτά- πρέπει να τα βιώνουμε και να τα αποδεχόμαστε(χωρίς να υπάρχει χρονικό πλαίσιο σ αυτό) έτσι ώστε να καταφέρουμε κάποτε ίσως να αγαπηθούμε στο παρόν πρώτα απ`όλα από τον ίδιο μας τον εαυτό και μετά από ανθρώπους με συννεφιασμένα χαμόγελα συνειδητοποιώντας παράλληλα ότι υπάρχουν κι άλλ@ εκεί έξω, με τ@ οποί@ μας ενώνουν τελικά πολύ περισσότερα από όσα μας χωρίζουν... Υ.Γ. Θα κλείσω με κάτι ευχάριστο (και προσωπικά αγαπημένο) επαναφέροντας μας όλ@ στο αρχικό θέμα της εξομολόγησης και για σένα για να το ακούς ακόμα και τις βροχερές ημέρες (ή νύχτες) στη Θεσσαλονίκη: https://www.youtube.com/watch?v=vZqM_q1Yh9M
@Λιτή
Βαρύ το θέμα, ακόμα και για μένα που είμαι "νεφεληγερέτης"... Και φυσικά μέσα από την άλλη οπτική που σου μοιράστηκα αυτή τη φορά, ήθελα να επισημάνω ότι δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος για να νιώθεις σχετικά με μια απώλεια (σε περίπτωση δηλαδή που φάνηκα κάπως απόλυτ@ τις προάλλες).
Γνωρίζω ότι υπάρχουν τα 5 στάδια του πένθους επιστημονικά τεκμηριωμένα αλλά σε όσες επιστήμες αφορούν στον άνθρωπο, θεωρώ ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε ένας/μια/ένα από μας είναι διαφορετικ@. Επομένως, δεν είναι δεσμευτικό ότι όλ@ όσ@ βίωσαν την απώλεια θα συνεχίσουν (τόσο εύκολα) τη ζωή τους μετουσιώνοντας την αγάπη που βίωσαν και κάνοντας τη μνήμη ευχάριστη, δυστυχώς. Και εκεί βέβαια θα φανούν και η αξία και οι ικανότητες του εκάστοτε φορέα υποστήριξης. Γιατί όταν έχεις "διδαχτεί" ότι το στάδιο του θυμού κρατάει κατά μέσο όρο 1 χρόνο π.χ. και σου έρθει ένας άνθρωπος που είναι θυμωμένος 2 και πλέον χρόνια, δε μπορείς να τον κατηγοριοποιησείς τόσο εύκολα και να σου πω και κάτι; Κατά τη γνώμη μου, δε χρειάζεται κιόλας. Θα δουλέψεις μεν πάνω στο συναίσθημα αυτό, αλλά δε μπορείς να βάλεις χρονοδιάγραμμα και δε χρειάζεται κιόλας (δε μιλάω για το παθολογικό πένθος που καθιστά κάποι@ δυσλειτουργικό προφανώς). Ούτε στη δουλειά με τον εαυτό μας χρειάζεται να το κάνουμε αυτό.
Δεν είμαι ειδικός, αλλά για κάποιο λόγο έχω την αίσθηση ότι μας καλλιεργείται από μικρά παιδιά ακόμα(με τη φυλετική της διάσταση βέβαια) η πεποίθηση ότι τα αρνητικά συναίσθηματα είναι κάτι που πρέπει να καταπνίγουμε ή να καταπολεμούμε. Ενδεικτικά, οι "άντρες δεν κλαίνε" ή oι "γυναίκες είναι πολύ δραματικές". Εγώ πάλι πιστεύω ότι τα συναισθήματα- όποια και αν είναι αυτά- πρέπει να τα βιώνουμε και να τα αποδεχόμαστε(χωρίς να υπάρχει χρονικό πλαίσιο σ αυτό) έτσι ώστε να καταφέρουμε κάποτε ίσως να αγαπηθούμε στο παρόν πρώτα απ`όλα από τον ίδιο μας τον εαυτό και μετά από ανθρώπους με συννεφιασμένα χαμόγελα συνειδητοποιώντας παράλληλα ότι υπάρχουν κι άλλ@ εκεί έξω, με τ@ οποί@ μας ενώνουν τελικά πολύ περισσότερα από όσα μας χωρίζουν...
Υ.Γ. Θα κλείσω με κάτι ευχάριστο (και προσωπικά αγαπημένο) επαναφέροντας μας όλ@ στο αρχικό θέμα της εξομολόγησης και για σένα για να το ακούς ακόμα και τις βροχερές ημέρες (ή νύχτες) στη Θεσσαλονίκη: https://www.youtube.com/watch?v=vZqM_q1Yh9M