Nefeligeretis
🙂 (για τα αρχικά σχόλια)..
Έχεις απόλυτο δίκαιο και δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι, ότι δηλαδή για τις απώλειες που αφορούν κάποι@ εν ζωή , περισσότερο ευάλωτοι νιώθουμε παρά παντοδυναμοι. Και ναι υπάρχει ο μόνιμος φόβος ότι δε θα βιώσουμε ποτέ ξανά την ίδια αγάπη, με τη μορφή που τη λάβαμε και τη δώσαμε. Σίγουρα η αγάπη της μητέρας (γονέα εν γένει) προς το παιδί είναι κάτι τόσο ιδιαίτερο και δε μπορεί να συγκριθεί με κάποια άλλη μορφή αγάπης. Οπότε ναι στην περίπτωση του γονέα/ μητέρας η απώλεια είναι κάτι το οποίο νομίζω ποτέ δε θα μπορέσει να γίνει διαχειρισιμο όσα χρόνια κι αν περάσουν. Κι ας λένε κάποιοι ότι η ζωή συνεχίζεται, ένα κομμάτι της θα μένει ακλόνητη εκεί να αγαπάει το παιδί που έφυγε νωρίς.
Για τις υπόλοιπες μορφές απώλειας δε θα πω κάτι διαφορετικο.
Ωστόσο στην περίπτωση που αφορούν μια σχέση φιλική ή ερωτική , νομίζω ότι λίγο πιο εύκολα μπορείς να μετουσιωσεις την αγάπη αυτή και να την κάνεις μνήμη που θα σε συντροφεύει όμορφα. Και σίγουρα θα υπάρξουν και άλλες αγάπες.Σιγουρα δε θα είναι πανομοιότυπες. Θα είναι ωστόσο εξίσου γλυκές, όχι για να αντικαταστήσουν την παλιά, απλά για να μας θυμίσουν πως η ζωή μάς χαρίστηκε και είναι ένα όμορφο δώρο. Ξέρω μπορεί να ακούγεται γλυκαναλατο, αλλά προσπαθώ έτσι να σκέφτομαι για να μη μελαγχολώ (κι έπιασε κι η βροχή εδώ στη Θεσσαλονίκη).
Δε θα ξεχάσω το σχόλιο σου σε μια πρόσφατη δημοσίευση οτι, για τους ανθρώπους-προσκολλημενους στο παρελθόν -λειπει η αγάπη προερχόμενη είτε από τον εαυτό τους είτε από ανθρώπους με συννεφιασμένα χαμόγελα.
Να είσαι καλά για τα μοιράσματα:)