Καλησπέρα (λογικά) και σ`ευχαριστώ για το χρόνο που αφιέρωσες ώστε να μου απαντήσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε αντίθεση με τα όσα πιστεύεις :) Τόσα και τόσα γράφονται εδώ μέσα, δεν υπάρχει λόγος για μετριοφροσύνες όταν τα δικά σου γραπτά ξεχωρίζουν πάντα (κάπου εδώ στο μυαλό μου ξεπηδάει ένα ανθρωπάκι που ισχυρίζεται ότι τα λέω αυτά για να κερδίσω την εύνοια σου και του κάνω ειδική μνεία για να μη "ζηλεύει" χαχαχα)...
Τα ερωτήματα μου δεν αφορούσαν στην εξομολογούμενη, απλά προέκυψαν διαβάζοντας το προηγούμενο σχόλιο σου και απαντήθηκαν ήδη θεωρητικά. Πρακτικά, βέβαια, άντε να καταφέρει μια μάνα να ξεπεράσει την απώλεια του παιδιού της με προσωπική δουλειά, ψυχολογική υποστήριξη και ενσυναισθαντική στάση από τον εκάστοτε φορέα υποστήριξης. Ή μιας και συζητιέται αρκετά εδώ, θα αναφερθώ και σε μια άλλη (ίσως χειρότερη) μορφή απώλειας, αφού εκείν@ που "χάθηκε" είναι ακόμα εν ζωή. Η μάνα, λοιπόν, αργά ή γρήγορα θα αποδεχτεί την απώλεια γνωρίζοντας ότι είναι και πρακτικά αδύνατο να ξανακούσει, να ξαναδεί και να ξαναγκαλιάσει το παιδί της. Όλ@ αυτ@ που μας γράφουν κατά διαστήματα ότι έχασαν εκείν@ που αγαπούσαν και μένουν προσκολλημέν@ στο παρελθόν, τι να τους κάνει η προσωπική δουλειά και η βοήθεια ειδικού όταν ξέρουν (σε αντίθεση με τη μάνα) ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει αυτή η φωνή, αυτό το βλέμμα και αυτή η αγκαλιά που θα τους ξαναέδινε ζωή;
H απώλεια (προβλέψιμη ή αιφνίδια) τελικά δεν κλονίζει το αίσθημα της παντοδυναμίας μας κατά τη γνώμη μου (σχεδόν κανείς δε θέλει να είναι παντοδύναμος και να τα ελέγχει όλα, εκτός από το λευκό στρειτ άντρα- για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα), αλλά μας στερεί βίαια τη δυνατότητα να αγαπήσουμε (εκτός από τον εαυτό μας) και να αγαπηθούμε (και αυτό όλ@ το θέλουν) με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Έτσι, και για τη μάνα η ζωή θα "συνεχιστεί" και για όλ@ εκείν@ που "έχασαν" τον άνθρωπο τους, αλλά δε νομίζω ποτέ να παρηγορηθούν από το ότι "σίγουρα για κάποιο λόγο έγινε" αυτό. Αν το καλοσκεφτείς και η μάνα θα αγαπήσει κάποιον άλλο (είτε το άλλο της παιδί, είτε το/τη σύντροφο της κτλ.) και κάποι@ που έχασε κατοικίδιο θα αγαπήσει το επόμενο και κάποι@ που έχασαν τον άνθρωπο τους θα αγαπήσουν τον επόμενο. Και όσο παρηγορητική είναι αυτή η σκέψη, άλλο τόσο νομίζω ότι μας τρομάζει, ότι δηλαδή δε θα ξαναυπάρξει ποτέ αυτή η ίδια ακριβώς αγάπη που βιώσαμε.
Πώς να συνηθίσεις την απώλεια μετά;