Nefeligeretis,
Από τη λίγη εμπειρία μου ,το μυστικό είναι να δεις τα σημάδια. Πάντα υπάρχουν και όσο πιο έμπειρος είσαι τοσο πιο γρήγορα και έγκαιρα θα τα αναγνωρίσεις. Κι εκεί οφείλεις να προετοιμάσεις όλους όσους αφορά η επικείμενη απώλεια. Σίγουρα είναι και οι περιπτώσεις που έχεις καταβάλλει τα μέγιστα δυνατά και πάλι δεν είναι στο χέρι σου η αποφυγή της, τουλάχιστον όμως θα έχεις προετοιμάσει σωστά τον εαυτό σου αλλά και όσους εμπλέκονται (προσοχή στην παγίδα της γνωστικής προκατάληψης). Και αφήνω στο τέλος τις περιπτώσεις όπου ναι η απώλεια ήταν αιφνίδια, μη προβλέψιμη.. απροσδόκητη. Η χειρότερη κατά την άποψη μου περίπτωση γιατί δεν έχει προηγηθεί το στάδιο της προετοιμασίας και κλονίζει τα μέγιστα το αίσθημα της παντοδυναμίας του ανθρώπου. Όντως η διαχείριση μιας τέτοιας απώλειας δεν είναι εύκολη και πέρα από πολύ προσωπική δουλειά, τις περισσότερες φορές χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη αλλά και ενσυναισθαντικη στάση από τους φορεις υποστήριξης. Το ότι η έκβαση ήταν η απρόβλεπτη απώλεια δε θα το ονομάσω προϊόν τύχης κι αυτο γιατί στη ζωή υπάρχει και αυτό το ενδεχόμενο και δεν οφείλεται στην τύχη αλλά σε πολλούς άλλους (κάποιες φορές δυνητικά προβλέψιμους) παράγοντες. Το να συμβεί όμως κάτι, όντως μη αναμενόμενο,που ούτε μπορούσες να προβλέψεις ούτε και περνούσε από το χέρι σου να διορθώσεις, τότε ναι για να ελαφρύνεις λίγο συναισθηματικά, σα μηχανισμό άμυνας, θα φτάσεις κάποια στιγμή να πεις ότι "σίγουρα για κάποιο λόγο έγινε" χωρίς στο παρόν να μπορείς να το εξηγήσεις επιστημονικά. Κάποια συμβάματα είναι και θέλημα ανώτερο..(που δε θα το ονομάσω τύχη)
Και φυσικά όσα λέω δεν αφορούν την εξομολογουμενη αλλά γενικά αναφέρομαι στη διαχείριση τέτοιων καταστάσεων.
Ξέρω ίσως δεν έδωσα την καλύτερη απάντηση αλλά το προσπάθησα :)
Καλημέρα :)