Άθελα σου έθεσες μεταξύ άλλων ένα σημαντικό ζήτημα που με έχει απασχολήσει κατά διαστήματα, χωρίς να έχω καταλήξει κάπου. Τελικά η αγάπη μας απέναντι στα ζώα και η δική τους απέναντι σε μας, μήπως δεν είναι τόσο ανιδιοτελής όπως πολλοί/ες ισχυρίζονται; Μήπως απλά το ζώο σου σε αγαπάει επειδή η φροντίδα του εξαρτάται αποκλειστικά από σένα και αντίστοιχα εσύ το αγαπάς επειδή έχεις κάποιον να φροντίζεις και να σου δίνει χαρά;
Κατά τα άλλα, είναι φυσιολογικό να νιώθεις άσχημα στη σκέψη ότι μπορεί να του συμβεί κάτι, αλλά όπως είπες και για τους ανθρώπους που έχεις χάσει, η απώλεια σταδιακά γίνεται πιο διαχειρίσιμη και σε "χτυπάει" κατά διαστήματα μόνο. Όπως και να`χει απ`ότι φαίνεται δεν είναι η ώρα να τα σκέφτεσαι αυτά, οπότε γιατί βασανίζεις άδικα τον εαυτό σου;