Καταρχάς δεν υπάρχει γιατί, ούτε γιατί σ'εμένα. Η ζωή είναι πόνος. Ο πόνος προέρχεται από τις επιθυμίες μας. Βλέπουμε τον κόσμο όπως θα θέλαμε να είναι, όχι όπως είναι - για αυτό υποφέρουμε (ή για αυτό καταφεύγουμε την τέχνη). Έλα όμως που χωρίς κάτι να επιθυμούμε η ζωή είναι αβάσταχτη και άνευ νοήματος.. άρα το να πονάμε για κάτι που επιθυμουμε ανεξάρτητα από το αν θα το αποκτήσουμε, δίνει νόημα στην ύπαρξη μας. Κι μόνο η αναζήτηση αυτού του κάτι μας προφυλάσσει από την απόγνωση. Η μοναξιά με τη συντροφικότητα είναι σαν τη μέρα με τη νύχτα. Εναλλάσσονται αεναως. Το να μη νιώθεις μόνη γενικά, δυστυχώς δεν περιλαμβάνεται στο μενού για τα ανθρώπινα όντα. Δεν υπάρχει δηλαδή κανένας τρόπος να το αποφύγεις. Κάνε λοιπόν τη μοναξιά σου κουβέρτα και σκεπάσου μ' αυτή προς το παρόν. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα, ούτε και τα blues σου. Ευτυχώς!