Το σπίτι που μεγάλωσα το πούλησαν κάποια στιγμή οι δικοί μου όταν ο πατέρας μου είχε βγει στη σύνταξη και φύγανε από εκεί. Είχε μωσαϊκό που ήταν της μόδας εκείνα τα χρόνια αλλά τα πετραδάκια είχαν πολύ όμορφο συνδυασμό χρωμάτων και καλό μέγεθος. Όταν ήμουν παιδί μου άρεσε να τα κοιτάζω με τις ώρες και να ψάχνω να βρω πετραδάκια που το ένα μπορεί να έμοιαζε με πρόσωπο, το άλλο με κάποιο ζωάκι κλπ. Γι’ αυτό βγήκα έτσι χαζό! χαχα Όχι, πέρα από την πλάκα νομίζω πως εκείνα τα πατώματα παρακινούσαν τη φαντασία και για ένα παιδί αυτό είναι καλό σε σχέση ας πούμε με τα μονόχρωμα πλακάκια. Άσε που στα πλακάκια φαίνεται το παραμικρό. Τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιούνται ξανά. Θυμάμαι ακόμα στο κάθε δωμάτιο και στο κάθε σημείο συγκεκριμένες μορφές που θα μπορούσα να βρω ακόμη και σήμερα αν είχα την ευκαιρία. Κι άλλα βέβαια σημάδια σε πόρτες κλπ που κάποια από αυτά τα είχα κάνει ο ίδιος πχ καθώς κουτουλούσα δεξιά-αριστερά χαχα Μερικές φορές έτυχε και περνούσα απ’ έξω και ήταν κάπως το ότι δεν μπορούσα να μπω μέσα να δω τον χώρο. Τι να τους έλεγα; Γεια σας, θέλω να δω λίγο τα πατώματά σας;; Χαχαχα Θα με περνούσαν ή για τρελό ή για λωποδύτη! :P Βέβαια μπορεί να μην υπάρχουν πια αφού οι δικοί μου είχαν πει πως η νέα ιδιοκτήτρια είχε σκοπό να κάνει ανακαίνιση. Πολύ κρίμα… :/ Ούτε καν είχα την ευκαιρία να τραβήξω καμία φωτογραφία γιατί έλειπα τότε. Με λίγα λόγια (δηλαδή 35 σειρές χαχα) …αν μπορεί κανείς να κρατήσει το πατρικό του ή κάποιο σπίτι που έχει αναμνήσεις είναι σημαντικό.