Η αλήθεια είναι ότι το είχα και εγώ απορία, μιας και είμαι ξένη και, παρά τα αρκετά χρόνια στην Ελλάδα, οι δικοί μου δεν έχουν περιουσιακά στοιχεία (πχ. δεν έχουμε αγοράσει κανένα ακίνητο). Μέχρι πριν λίγο καιρό το είχα για δεδομένο ότι όσοι έχουν ρίζες στον τόπο που μεγαλώνουν, έχουν μεγαλύτερη ασφάλεια, γιατί υπάρχει ένα ευρύτερο δίκτυο στήριξης (οικογένεια εξ αίματος και εξ αγχιστείας, γνωριμίες βασισμένες σε αλληλοεξυπηρετήσεις κ.ά.), στο οποίο βρίσκονται κάποιοι που είναι οικονομικά πιο ευνοημένοι. Δεν θέλω να υπονοήσω ότι όλοι οι ντόπιοι έχουν πολυτελή διαμερίσματα και μέσο σε δουλειές, σε καμία περίπτωση. Απλώς η εικόνα της άνεσης που βλέπω στο άμεσο περιβάλλον μου με ντόπιους συνομήλικες ή λίγο μεγαλύτερούς μου (παιδιά που δεν αγχώνονται να βρουν δουλειά, κι ωστόσο μπορούν να βγαίνουν κάθε μέρα, ενώ κάποιοι σπουδάζουν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια, χωρίς σχέδιο να φύγουν στο εξωτερικό, παρά την απουσία προοπτικών απασχόλησης στην Ελλάδα) διαφέρει δραματικά από τακτικές εξομολογήσεις που τυχαίνει να διαβάζω εδώ στη Lifo για ανθρώπους πάσης ηλικίας που αγωνιούν να βρουν έστω και μερική απασχόληση για να ενισχύσουν τους γονείς τους ή ν' αποκτήσουν οι ίδιοι την κατάλληλη οικονομική άνεση να πραγματώσουν τα σχέδιά τους και να δημιουργήσουν οικογένεια. Γι' αυτό κι έπαψα να πιστεύω πια ότι οι ντόπιοι βρίσκονται απαραίτητα εκ των προτέρων σε ασφαλέστερη οικονομική κατάσταση απ' ότι αυτοί που ήρθαν κάποτε μετανάστες και ξεκίνησαν απ' το μηδέν. Πόσοι χρεωκόπησαν, πόσοι πούλησαν σπίτια κι έφυγαν για εργασία στο εξωτερικό, πόσοι ταλαιπωρούνται που δεν μπορούν να φύγουν επειδή έχουν τους γονείς τους άρρωστους εδώ, μα δεν βρίσκουν και δουλειά με επαρκή μισθό για να μπορούν να ζουν χωρίς να βασίζονται στα "έτοιμα." Αρχίζω να πιστεύω κιόλας ότι εμείς οι ξένοι καταλήξαμε σε πιο προνομιακή θέση: πέρα από την επιλογή να επιστρέψουμε στις πατρίδες μας (τα δεδομένα μπορούν ν' αλλάξουν προς το καλύτερο από τότε που φύγαμε και, άλλωστε, δεν είχαμε έρθει ως πρόσφυγες από βομβαρδισμένα τοπία) δεν έχουμε να χάσουμε κάτι αν μαζέψουμε ξανά τα πράγματά μας και πάμε σε άλλη χώρα (ξένοι ήμαστε εδώ, ξένοι θα βρεθούμε κι αλλού). Εξάλλου, δεν μας χρωστά κάτι το ελληνικό κράτος ηθικά, του είμαστε ήδη ευγνώμονες για όσα λάβαμε μεγαλώνοντας εδώ, ενώ μάθαμε και το "όπου γη και πατρίς." Αλλά τι γίνεται με όσους πρέπει ν' αφήσουν τη ζωή τους και τις ρίζες τους πίσω τους, γιατί η ίδια τους η πατρίδα αδυνατεί να τους προσφέρει όσα θα δικαιούνταν τα παιδιά της; Όσο για εκείνους που ακόμα επιβιώνουν τα μέγιστα παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες σε κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο, υποθέτω ότι μπορεί κάποτε να έκαναν καλές επενδύσεις ή να αγόρασαν ακίνητα που ενοικιάζουν τώρα, οπότε μπορούν να παραμένουν σε μια σχετική οικονομική ασφάλεια. Το ερώτημα βρίσκεται στο για πόσο καιρό. Αν δεν υπάρξει ανάπτυξη της κρατικής ευημερίας, τότε κάλλιστα μπορεί να επέλθει η κατάσταση όπου το 1% του πληθυσμού της χώρας κυκλοφορεί με πολυτελή αυτοκίνητα και το υπόλοιπο τρώει από τα σκουπίδια. Μια δυστοπική υπερβολή για την ανισότητα μεν, αλλά ήθελα να μοιραστώ κι εγώ τις σκέψεις μου και τους φόβους μου σχετικά με την κατάσταση που περιγράφετε.
Η αλήθεια είναι ότι το είχα και εγώ απορία, μιας και είμαι ξένη και, παρά τα αρκετά χρόνια στην Ελλάδα, οι δικοί μου δεν έχουν περιουσιακά στοιχεία (πχ. δεν έχουμε αγοράσει κανένα ακίνητο). Μέχρι πριν λίγο καιρό το είχα για δεδομένο ότι όσοι έχουν ρίζες στον τόπο που μεγαλώνουν, έχουν μεγαλύτερη ασφάλεια, γιατί υπάρχει ένα ευρύτερο δίκτυο στήριξης (οικογένεια εξ αίματος και εξ αγχιστείας, γνωριμίες βασισμένες σε αλληλοεξυπηρετήσεις κ.ά.), στο οποίο βρίσκονται κάποιοι που είναι οικονομικά πιο ευνοημένοι. Δεν θέλω να υπονοήσω ότι όλοι οι ντόπιοι έχουν πολυτελή διαμερίσματα και μέσο σε δουλειές, σε καμία περίπτωση. Απλώς η εικόνα της άνεσης που βλέπω στο άμεσο περιβάλλον μου με ντόπιους συνομήλικες ή λίγο μεγαλύτερούς μου (παιδιά που δεν αγχώνονται να βρουν δουλειά, κι ωστόσο μπορούν να βγαίνουν κάθε μέρα, ενώ κάποιοι σπουδάζουν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια, χωρίς σχέδιο να φύγουν στο εξωτερικό, παρά την απουσία προοπτικών απασχόλησης στην Ελλάδα) διαφέρει δραματικά από τακτικές εξομολογήσεις που τυχαίνει να διαβάζω εδώ στη Lifo για ανθρώπους πάσης ηλικίας που αγωνιούν να βρουν έστω και μερική απασχόληση για να ενισχύσουν τους γονείς τους ή ν' αποκτήσουν οι ίδιοι την κατάλληλη οικονομική άνεση να πραγματώσουν τα σχέδιά τους και να δημιουργήσουν οικογένεια. Γι' αυτό κι έπαψα να πιστεύω πια ότι οι ντόπιοι βρίσκονται απαραίτητα εκ των προτέρων σε ασφαλέστερη οικονομική κατάσταση απ' ότι αυτοί που ήρθαν κάποτε μετανάστες και ξεκίνησαν απ' το μηδέν. Πόσοι χρεωκόπησαν, πόσοι πούλησαν σπίτια κι έφυγαν για εργασία στο εξωτερικό, πόσοι ταλαιπωρούνται που δεν μπορούν να φύγουν επειδή έχουν τους γονείς τους άρρωστους εδώ, μα δεν βρίσκουν και δουλειά με επαρκή μισθό για να μπορούν να ζουν χωρίς να βασίζονται στα "έτοιμα." Αρχίζω να πιστεύω κιόλας ότι εμείς οι ξένοι καταλήξαμε σε πιο προνομιακή θέση: πέρα από την επιλογή να επιστρέψουμε στις πατρίδες μας (τα δεδομένα μπορούν ν' αλλάξουν προς το καλύτερο από τότε που φύγαμε και, άλλωστε, δεν είχαμε έρθει ως πρόσφυγες από βομβαρδισμένα τοπία) δεν έχουμε να χάσουμε κάτι αν μαζέψουμε ξανά τα πράγματά μας και πάμε σε άλλη χώρα (ξένοι ήμαστε εδώ, ξένοι θα βρεθούμε κι αλλού). Εξάλλου, δεν μας χρωστά κάτι το ελληνικό κράτος ηθικά, του είμαστε ήδη ευγνώμονες για όσα λάβαμε μεγαλώνοντας εδώ, ενώ μάθαμε και το "όπου γη και πατρίς." Αλλά τι γίνεται με όσους πρέπει ν' αφήσουν τη ζωή τους και τις ρίζες τους πίσω τους, γιατί η ίδια τους η πατρίδα αδυνατεί να τους προσφέρει όσα θα δικαιούνταν τα παιδιά της; Όσο για εκείνους που ακόμα επιβιώνουν τα μέγιστα παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες σε κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο, υποθέτω ότι μπορεί κάποτε να έκαναν καλές επενδύσεις ή να αγόρασαν ακίνητα που ενοικιάζουν τώρα, οπότε μπορούν να παραμένουν σε μια σχετική οικονομική ασφάλεια. Το ερώτημα βρίσκεται στο για πόσο καιρό. Αν δεν υπάρξει ανάπτυξη της κρατικής ευημερίας, τότε κάλλιστα μπορεί να επέλθει η κατάσταση όπου το 1% του πληθυσμού της χώρας κυκλοφορεί με πολυτελή αυτοκίνητα και το υπόλοιπο τρώει από τα σκουπίδια. Μια δυστοπική υπερβολή για την ανισότητα μεν, αλλά ήθελα να μοιραστώ κι εγώ τις σκέψεις μου και τους φόβους μου σχετικά με την κατάσταση που περιγράφετε.