Όχι Πενθεσίλεια, κάνεις λάθος. Δεν έχω ιδέα βέβαια τι επάγγελμα κάνεις κι αν έχεις κάποια εμπειρία με ιδιαίτερα μαθήματα. Πάντως εγώ όλη τη μου ζωή κάνω ιδιαίτερα, αρχικά ως μαθήτρια και τώρα πια ως καθηγήτρια. Όταν τύχαινε να έχω κι εγώ μικρότερες ηλικιακά καθηγήτριες, οι γονείς μου μιλούσαν πάντα στον πληθυντικό. Ακόμη και στο πληθυντικό όμως να μη μιλούσαν, που όντως το έκαναν όμως γιατί ήμουν μπροστά και θυμάμαι πολύ καλά, δεν υπήρχε περίπτωση να χρησιμοποιήσουν εκφράσεις όπως "κοριτσάκι μου". Και πρόσεξε, δεν έγραψα πως με αποκαλούν "κορίτσι μου", αλλά "κοριτσάκι μου ". Έχει διαφορά. Το "κορίτσι μου" δικαιολογείται όταν γνωρίζω κάποιους γονείς αρκετά χρόνια κι έχουμε αναπτύξει μια άριστη και μια κάπως πιο "στενή" σχέση. Το "κοριτσάκι μου, κοπελίτσα μου, κουκλίτσα μου" σε πρώτες συναντήσεις, όχι δε δείχνει ούτε σεβασμό ούτε εκτίμηση. Πώς άλλωστε να προκύψει εκτίμηση όταν με βλέπουν για πρώτη φορά και με αποκαλούν έτσι εξ αρχής; Πότε πρόλαβαν να με εκτιμήσουν; Τέτοιες προσφωνήσεις φανερώνουν έλλειψη σεβασμού, επιπέδου και μάλλον κάποια υποτίμηση, στην προκειμένη προφανώς λόγω ηλικίας. Στην καθηγήτρια όμως που έρχεται να κάνει μάθημα στο παιδί σου με την οποία έχετε ή πρόκειται να έχετε μια επαγγελματική ως επί το πλείστον σχέση και συνεργασία, όχι, δεν την αποκαλείς εξ αρχής "κοριτσάκι μου".

Σχολιάζει ο/η