Συμφωνώ ότι καλό είναι το ζευγάρι πρώτα να συζητά και μετά να συναποφασιζει. Ωστόσο, από τη στιγμή που δέχτηκε να πάει στο γάμο, σαν τι θα πήγαινε; Σαν κολλυτη; Και κολλυτη να ήταν οι γονείς θα την ήξεραν. Και να κάτσει σε άλλο τραπέζι; Ότι τι; Θα ήταν σα να κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους, ότι δεν τα έχουν. Ανώριμο μου κάνει... Αν δεν ήθελε οικογενειακά μπλεξίματα (που το σέβομαι και συμφωνώ, ειδικά με 10 μήνες μόνο σχεσης) ας μην πήγαινε καθόλου. Εμένα μου φαίνεται ότι μια χαρά γούσταρε τη φασουλα με τα συγγενολογια και όλα τα άλλα είναι να χαμε να λέγαμε. Ντε και καλά να βρει το πρόβλημα. Εγώ ξέρω πως αν δεν θέλω να συναναστραφω με την οικογένεια του φίλου μου, δεν πάω σε ένα περιβάλλον που ξέρω ότι θα αποκαλυφθω και σε συνθήκη μάλιστα που ευνοεί ανάλογες συζηρησεις. Τώρα αν πάλι ο σύντροφος είναι γενικά έτσι, πολύ φοβάμαι ότι θα συμβεί κάτι αντίστοιχο και με σοβαρά ζητήματα. Συζήτηση θέλει με τον ίδιο το φίλο σου φιλεναδα, όχι γνώμες ανθρώπων που δε ξέρουν την κατάσταση στη lifo...