ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σας εχει συμβει να νιωθετε μοναξια κ να εχετε φτασει στο σημειο να μην σας αγγιζει πλεον?Να το χετε τοσο πολυ συνηθισει κ να εχει ενσωματωθει μεσα στο πετσι σας που να μην εχετε πλεον τη δυναμη ουτε στο Θεο να κανετε προσευχη...?Θελω να γραψω τοσα πολλα,να βγαλω απο μεσα μου οτι εχει καρφωθει κ να το σπασω..Εχω αναγκη εναν ανθρωπο να σταθει διπλα μου να με κοιταξει στα ματια κ να μου πει το πιο απλο πραγμα στον κοσμο,μη φοβασαι θα μαι εδω για σενα...τιποτα αλλο...αυτο ειναι αρκετο...αλλα ολοι εχουν γυρισει την πλατη ,κλεισαν την πορτα κ κοιταξαν τη ζωη τους...Ναι δε το ζητησα κ δεν θα το ζητησω ποτε απο ναθρωπο...Να αργοπεθαινω δεν προκειται να ζητησω ελεημοσυνη..αγαπη λεγεται,ενδιαφερον αλλα καποιοι εχουν ξεχασει...εχουν στρωσει τη ζωη τους κ εχουν ξεχασει πως ειναι να πονας,να νιωθεις μονος κ να κουβαλας μονιμως μια βαθια πληγη μεσα σου....εχουν ξεχασει...το μονο που θα σχολιασουν ειναι οτι "δεν σκεφτεσαι θετικα μωρε"...ναι μωρε...αυτο εινια το μονο προβλημα...Θελω να ξεχασω...αληθεια το θελω,εινα το μονο που ζηταω τοσο δυνατα πλεον,να ξεχασω,ολους εκεινους που μου εδωσαν μια να με σπρωξουν ακομα πιο κατω στις πιο μεγαλες δυσκολιες μου...αν καταφερω να ξεχασω ισω ςβρω παλι δυναμη να κοιταξω λιγο τον εαυτο μου κ να τον βοηθησω να παει κανει ενα απειροελαχιστο βημα μπροστα...Ξερω οτι θα με πειτε μιζερη,ισως κ γκρινιαρα...ειναι ομως η αληθεια μου...