Λυπάμαι που θα το πω, η αστυνομία δεν δίνει δεκάρα, αν και είναι υποχρεωμένη. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες αλλά μερικά χρόνια πριν με πήρε σε υστερική κατάσταση φίλη μου γιατί ο γείτονας δηλητηρίασε το σκυλάκι της, το οποίο κράταγε συντροφιά στο παιδί της με σοβαρή αναπηρία. Το παιδί μάλιστα το βρήκε στο κήπο. Για να μην πω όλη την ιστορία, η οποία ακόμα με ενοχλεί, έβαλα συγγενή μου δικηγόρο στην υπόθεση, τίποτα δεν έγινε, συμπαράσταση από πουθενά. Άσε που ο γείτονας κορόιδευε και απειλούσε τη φίλη μου, έφτασε στο σημείο να της πει ότι αντί για σκύλο ας έστελνε το παιδί της σε ίδρυμα γιατί "δεν χρωστάω να βγαίνω στο μπαλκόνι μου και να το βλέπω να του τρέχουν τα σάλια". Το ρεζουμε; Έστειλε -κατόπιν συμβουλής μου- δυο φιλαράκια μου και έκαναν τον γείτονα τουλούμι στο ξύλο, επώνυμα όμως: "μας έστειλε η Χ και η Ξ να σε τσακίσουμε στο ξύλο, έτσι και ξαναπειράξεις ζώο ή άνθρωπο ξαναγυρνάμε να σε αποτελειώσουμε". Δεν αισθάνομαι περήφανη που το έκανα, δεν συμβουλεύω κανέναν να το κάνει, δεν θα το ξανάκανα. Δεν είμαστε υπέρμαχοι της βίας, αλλά η απόγνωση και η ατιμωρησία μπορεί να οδηγήσει και εκεί.