Είναι ιδέα μου, ή μήπως η κρίση μας έχει κάνει να χαιρόμαστε στο να βλέπουμε ανθρώπους να καταστρέφονται; Δεν αντιλέγω ότι η προσγείωση είναι απαραίτητη όπως και η δικαιοσύνη, αλλά για κάποιον λόγο μου φαίνεται έχουμε μπερδέψει την δικαιοσύνη με την μνησικακία και αυτό δεν θα μας πάει μπροστά. Ο άνθρωπος κατά το άρθρο, χρησιμοποιούσε τους πλούσιους για να πλουτίσει. Ούτε κατέστρεψε χώρα, ούτε σκότωσε κανέναν, ούτε ώθησε κανέναν στην αυτοκτονία, κι'όμως εδώ εμείς χαιρόμαστε μόνο για το γεγονός ότι ήταν πλούσιοι και καταστράφηκαν. Τελικά το δράμα πάει ανάλογα με το πορτοφόλι;