Μια μέρα, πριν από πολλά χρόνια, βγαίνοντας από το σπίτι για να πάω στο γραφείο αντίκρισα ένα μαύρο μαλλιαρό κούταβο. Ήταν κι αυτός μικρός σαν μπαλίτσα. Πήγα να τον βάλω σπίτι αλλα επειδή είχαμε σκύλο και γάτα ο πατέρας μου, μου έβαλε τις φωνές. Σκέφτηκα να τον πάω στον κτηνίατρο αλλα έιχε περάσει η ώρα, θ'αργούσα στην δουλεία και ποιός την άκουγε την προϊσταμένη. Και έτσι το άφησα εκέι ακριβώς που το βρήκα και ευχήθηκα την επόμενη φορά να σταθεί ποιό τυχερό. Ακόμα νιώθω τύψεις για την προσπάθεια που δεν έκανα!Επίσης κάθε φόρά που βλέπω σκοτωμένα ζωάκια στο δρόμο στην αρχή εύχομαι να ήταν ακαριαίος ο θάνατος και μετά σκέφτομαι πόσο τραγικό είναι ένα ζωντανό πλάσμα ξαφνικά να γίνεται χαλκομανία στην άσφαλτο και όλο αυτό να είναι κάτι τόσο συνηθισμένο στην καθημερινότητα μας, σε αυτή τη χώρα που τόσο πολλοί νιάζονται για το τίποτα.