Η κυρία Λιλή ζει σε ένα σπίτι στο Μετς που είναι σαν το εργαστήριο του Άι Βασίλη. Από πολύ μικρή ασχολείται με κούκλες με κάθε δυνατό τρόπο: τις αγαπάει και βλέπει πίσω τους ιστορίες, τις κάνει εισαγωγή και δίνει χαρά σε συλλέκτες και παιδιά και όταν πιάσει στα χέρια της μια κούκλα που έχει διαλύσει ο χρόνος μπορεί να της ξαναδώσει ζωή.
«Στην Βενετία πηγαίνω τρεις φορές το χρόνο και με ξέρουν όλοι» λέει. «Πηγαίνω για να αγοράσω κούκλες για το μαγαζί. Υπάρχει μια παλιά αντικερί που μου αρέσει πολύ. Το 2006 πήρα μαζί μου αρκετά χρήματα γιατί ήθελα να αγοράσω μεγάλη παρτίδα και θα πλήρωνα προκαταβολικά. Πριν ακόμη φτάσω, ακούω τον ιδιοκτήτη να μου φωνάζει 'Γκρέκα! Γκρέκα!'. Ήθελε να μου δείξει κάτι. Πήγα να δω και μου έβγαλε μία κούκλα με την οποία έπαθα την πλάκα της ζωής μου. Δεν είχα δει ωραιότερο κομμάτι. Ήταν μία μικρή σχετικά κούκλα και η κίνησή της, τα δάχτυλά της, ο τρόπος που ήταν φτιαγμένα τα μαλλιά -κάθε τρίχα δεμένη με κόμπο ναυτικό- ήταν όλα απίστευτα. Μία ξύλινη κούκλα με επίστρωση πορσελάνης, έτσι τις κάνανε παλιά, φαινόντουσαν μέχρι και τα νεύρα της, ήταν ένα έργο τέχνης. Η συγκεκριμένη πρέπει να κατασκευάστηκε το 1700. Τον ρωτάω πόσο έχει και μου είπε το ποσό που υπολόγιζα να έδινα για όλες τις κούκλες που ήθελα να αγοράσω. Τελικά όμως αγόρασα αυτήν, δεν άντεξα. Την έβαλα σε μία κρεμαστή τσάντα και δεν την άφησα από τα χέρια μου ούτε λεπτό, κοιμόμουνα μαζί της. Μείναμε στη Βενετία τέσσερις μέρες και την είχαμε βγάλει με σάντουιτς γιατί ήμασταν άφραγκες...
