Πώς προέκυψε η έκθεση;
Μου το πρότειναν από το Φεστιβάλ και πέρυσι και φέτος -έχω δουλέψει με το φεστιβάλ, όταν σχεδίασα το Τροχόσπιτο πριν από τρία χρόνια-, αλλά βρήκα σκόπιμο να το κάνω τώρα που η κατάσταση είναι έτσι όπως είναι. Υπάρχει ένα υλικό που δείχνει αρκετά πράγματα στην πόλη μέσα στη δεκαετία που πέρασε - από το 2000 που φωτογραφίζω. Για μένα έχει περισσότερο νόημα που γίνεται τώρα. Είναι η πρώτη φορά που δείχνω καθαρή φωτογραφία, μέχρι τώρα λάβαινα μέρος σε εγκαταστάσεις.
Σε τι μορφή θα εκτεθούν οι εικόνες σου, θα είναι τυπωμένες ή θα γίνεται προβολή;
Θα είναι μια φωτογραφική εγκατάσταση. Θα είναι εκτυπώσεις, αλλά τώρα δουλεύουμε ακριβώς τη μορφή, με τίποτα δεν θέλω φωτογραφίες κορνιζαρισμένες.
Τι φωτογραφίζεις;
Φωτογραφίζω ό,τι μου δημιουργεί αυτή τη στιγμιαία ευχαρίστηση ή ενθουσιασμό, ή κάτι που δεν είχα ξαναδεί και βλέπω για πρώτη φορά, κάτι που όλος ο κόσμος βλέπει και κάνει «ουάου», αλλά και κάτι πιο βαθύ μερικές φορές.
Τι σου δίνει ερεθίσματα;
Η ίδια η πόλη. Νομίζω ότι η Αθήνα προσφέρεται για να τη φωτογραφίσεις.
Άνθρωποι ή χώροι;
Όλα. Ενώ στην εικαστική μου δουλειά δεν βάζω ποτέ ανθρώπους, στη φωτογραφική μου δουλειά μ' αρέσει πάρα πολύ, εκεί βρίσκω έναν τρόπο επαφής με τους ανθρώπους. Δεν μ' αρέσει καθόλου να βγάζω στημένες φωτογραφίες, και μέσα απ' αυτό εξέλιξα μια δική μου συμπεριφορά ανάμεσα σε μένα και σε αυτούς που φωτογραφίζω, είτε τους ξέρω είτε όχι, που με χαροποιεί πάρα πολύ. Όντως είναι μια στιγμή πολύ συγκεκριμένη και ζωντανή όπου υπάρχει μια επαφή πολύ ουσιαστική, για ελάχιστο διάστημα. Για κάποια δευτερόλεπτα ή για κάποια λεπτά.
Πώς αντιδρούν οι άνθρωποι όταν τους φωτογραφίζεις; Έχει τύχει να τσαντιστούν;
Δεν μου έχει συμβεί, αλλά και να τύχει, επειδή είναι έτσι ο χαρακτήρας μου -περνάω διάφορα τραύματα και δεν αντέχω το «όχι» και την απόρριψη (τραύματα που κουβαλάω από την παιδική μου ηλικία)- δεν το αφήνω, το ανατρέπω την ίδια στιγμή. Και τα καταφέρνω. Ας πούμε ότι μου «κάθονται» όλοι.
Πώς σου φαίνονται οι Αθηναίοι;
Εξαρτάται πώς τους κατηγοριοποιεί κανείς. Αθηναίοι για μένα είναι κάποιος κόσμος που οι ίδιοι κάτοικοι της πόλης δεν γνωρίζουν ότι είναι συμπολίτες τους. Με γοητεύουν και κάποιοι που προσφέρουν σε αυτή την πόλη, είτε φαίνονται είτε όχι.
Θυμάσαι κάτι εντυπωσιακό από τη διαδικασία των φωτογραφήσεων;
Παρόλο που κάθε φωτογράφηση είναι κάτι επεισοδιακό για μένα, δεν θα ήθελα να εκθέσω πρόσωπα. Θυμάμαι τον λυκειάρχη του κατεστραμμένου σχολείου που είχα πάει στις έξι το πρωί να φωτογραφίσω και ήταν ήδη εκεί, μια φιγούρα τραγική, εντελώς τσακισμένος και χαμένος. Και φοβερά συμπαθής. Είχαν καταρρεύσει για αυτόν όλα τα χρόνια που είχε επενδύσει στο σχολείο.
Η Αθήνα σου αρέσει;
Πολύ. Ζω εδώ 19 χρόνια και είναι επιλογή μου. Παλαιότερα μου άρεσε πολύ περισσότερο, τώρα όμως μου αρέσει με έναν διαφορετικό τρόπο. Εκεί που έλεγα κάποια στιγμή ότι θα φύγω, να ζήσω αλλού πριν γεράσω, με όλα αυτά που γίνονται τώρα δεν θέλω να φύγω. Δεν θα μου άρεσε να φύγω από την Αθήνα επειδή τα πράγματα δεν πάνε καλά ή επειδή δεν είναι ευχάριστα. Μου αρέσει να βλέπω την Ακρόπολη, κάθε ώρα της μέρας εδώ και χρόνια, το πρωί όταν ξυπνάω, το βράδυ με όλα τα φώτα, και δεν το βρίσκω καθόλου γραφικό. Είναι τόσο ψηλά, πιο ψηλά απ' όλους μας και δεν ξεπερνιέται εύκολα. Μ' αρέσουν οι φίλοι μου, ο ήλιος που είναι δωρεάν, το καλοκαίρι στην πόλη - σπάνια φεύγω το καλοκαίρι για διακοπές. Μου αρέσει πολύ όταν είναι άδεια τον Αύγουστο -περνάω τέλεια-, το φαγητό της, κάποιοι σπουδαίοι άνθρωποι. Οι συζητήσεις τους. Με ενδιαφέρει πολύ να ακούω αναπάντεχες συζητήσεις. Τις συζητήσεις ανθρώπων που μαζεύονται επί τούτου για να συζητήσουν τις βαριέμαι. Τις περισσότερες φορές είναι αποτυχία. Οι πιο σπουδαίοι άνθρωποι στην Αθήνα είναι αυτοί που οι περισσότεροι δεν τους ξέρουμε και δεν μπορούμε να τους διακρίνουμε κιόλας. Αν πρέπει να σου πω οπωσδήποτε και κάτι που με ενοχλεί, αυτό είναι η μετριότητα, που υπάρχει έτσι κι αλλιώς παντού. Και ακόμα περισσότερο επειδή είναι αυτή που προβάλλεται πιο πολύ...
Αισθητική έχει;
Το πάλευα αυτό από την εποχή που άρχισα να φωτογραφίζω, να δω την αισθητική της. Την εποχή που ξεκίνησα όλοι φωτογράφιζαν με φώτα και styling, αλλά εγώ προσπάθησα να φωτογραφίζω πολύ διαφορετικά, κι ακόμα προσπαθώ, να βρίσκω την ομορφιά μέσα από αυτό που κάποιοι άλλοι θεωρούσαν ασχήμια. Για μένα δεν υπάρχει άσχημο. Στη ζωή, στους ανθρώπους, υπάρχει κάτι όμορφο που δεν μπορεί να το αναγνωρίσει κανείς, επειδή η ομορφιά είναι κάτι πολύ σταθερό για τους περισσότερους.
Επειδή υπάρχουν στάνταρ που σου έχουν επιβάλλει.
Γι' αυτό πρέπει να κάνεις μια δική σου υπέρβαση. Κι ανακαλύπτεις ότι ίσως να μην υπάρχει ασχήμια. Και δεν με ενοχλεί τίποτα. Εδώ και αρκετά χρόνια μπορεί να μου λέει κάποιος κάτι άσχημο ή να με βρίζει κι εγώ το καταλαβαίνω, τον κατανοώ και μπορεί να μην μπω καν στη διαδικασία να συζητήσω τίποτα. Αφήνω τα πράγματα όπως είναι να εξελίσσονται... Δεν με ενοχλεί κάτι πραγματικά.
Τίποτα;
Ακόμα και οι πολιτικοί θεωρώ ότι δεν μπαίνουν μόνοι τους στη Βουλή, τους τοποθετούν εκεί και μετά τους βρίζουν. Δεν μπορούν να διαχειριστούν όλοι οι άνθρωποι το ξαφνικό χρήμα και την εξουσία. Διάβαζα προχθές μια δήλωση του Τσαρούχη που έλεγε «αν δεν μάθεις να περιφρονείς το χρήμα πριν το αποκτήσεις, μετά θα είναι μεγάλο το πρόβλημα».
σχόλια