Πολ Λε Γκουέν, ένα όνομα που μας "τηγανίζει" πραγματικά το κεφάλι τον τελευταίο καιρό. Πρώτα ως πολύ επιτυχημένος προπονητής της Εθνικής Καμερούν (πήγε άπατο), μετά τον ήθελε η ΑΕΚ πριν καταλήξει στον Χιμένεθ. Ακολούθησε ο ΠΑΟΚ πριν καταλάβει πως ο Μάκης Χάβος είναι ένα ακατέργαστο προπονητικό διαμάντι. Τώρα, ο Άρης. Μετά τον Έκτορ, βλέπει στον Πολ το νέο ίνδαλμα της super 3.
Δεν ξέρω αν ο Πολ είναι πολύς ή λίγος για το ελληνικό πρωτάθλημα. Αν θα ταιριάξουν τα γαλλικά χνώτα του με τη θεσσαλονικιώτικη μπουγάτσα. Οι παραστάσεις του με τη μεγάλη Λυον της περασμένης δεκαετίας και με τη μέτρια Παρί Σεν Ζερμέν είναι αρκετά μεγαλύτερες από αυτές που μπορεί να ζήσει στο Κλεάνθης Βικελίδης. Διαφορετικές εποχές αλλά και διαφορετικές ομάδες. Στον Άρη ας πούμε θα βρει το 1/10 της αξίας του ρόστερ που είχε στη Λυόν και ο γαλλικός σνομπισμός ενδεχομένως να υπερισχύσει της εργατικότητας.
Οι ελληνικοί πάγκοι θέλουν προπονητές σκυλιά. Χωρίς ανάστημα αλλά με πάθος. Δεν θέλουν προσωπικότητες αλλά τυπάδες που σκαμπάζουν από μπάλα, ξέρουν που βρίσκονται και θέλουν ν΄αναδειχθούν. Ο Λε Γκουέν το καλοκαίρι με το Καμερούν δεν έδειξε τίποτα από τα τρία. Έκανε την αρπαχτή του και έφυγε για διακοπές.
Δεν ξέρω γιατί στέκομαι τόσο αρνητικά απέναντι στο Γάλλο. Μπορεί γιατί τον έχει βαρεθεί η ψυχή μου σαν υποψήφιο προπονητή. Αυτόν, τον Άντιτς, τον Μπολόνι, τον Τζακερόνι, τον Πελεγκρίνι και όλους τους άλλους εν δυνάμει προπονητές ελληνικών ομάδων που ακούμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ας τους πάρει κάποιος επιτέλους να τελειώνουμε.
