Lost in beauty

Lost in beauty Facebook Twitter
PAINTΒALL WARS Ο Σταύρος πάει στο μέτωπο της ομορφιάς και ρίχνει τα γυναικεία οχυρά με χάρη.
0

«Εσείς για μασάζ είστε εδώ, κύριε;» με ρώτησε μια πελάτισσα που περίμενε τη σειρά της. «Όχι», της απάντησα, «για αποτρίχωση, πεντικιούρ, σχήμα φρυδιών και μετά σοκολατοθεραπεία». Έριξε ένα παγωμένο χαμόγελο και συγκεντρώθηκε όσο μπορούσε στο φυλλάδιο για την πρεσοθεραπεία. Ό,τι είναι για τις γυναίκες το ποδόσφαιρo, είναι για τους άνδρες τα spa. Αν και αυτός ο μύθος έχει αρχίσει να ξεθωριάζει με την έλευση των metrosexual, παρ' όλα αυτά η σωματική περιποίηση παραμένει ιδιωτική ευχαρίστηση της γυναίκας και είναι αποκλειστικά δικό της προνόμιο. Χρόνια ακούγοντας για χαλάουες, πεντικιούρ, διαβόλια και τριβόλια, δοκίμασα να ακολουθήσω ένα ημερήσιο πρόγραμμα spa, στο Quick Spaστην Αιόλου. Το άγχος του πρωτάρη με εμπόδισε να χαλαρώσω όσο θα έπρεπε, τα κορίτσια του μαγαζιού προσπαθούσαν να τονώσουν την ψυχολογία μου, υποστηρίζοντας πως «όλο και περισσότεροι άντρες έρχονται» και έτσι ένα Σάββατο πέρασε μέσα στον τρόμο που μπορεί να κρύβουν οι λέξεις: όμορφη εξωτερική εμφάνιση και εσωτερική ευεξία.

Πρώτα μπήκα για πεντικιούρ. Μια ανατομική καρέκλα, ένα λουτρό και διάφορα εξαρτήματα (ψαλίδια, λίμες κ.ά.) που θυμίζουν χειρουργικά εργαλεία. «Θα ξεκινήσετε με το "σκοτσέζικο" (ντους!)» μου είπε η κοπέλα. Με άλλα λόγια, την ανά 30 δεύτερα μεταφορά των ποδιών από ζεστό σε κρύο νερό. «Βοηθάει στην καλή κυκλοφορία του αίματος» εξήγησε η Μυρσίνη και με κάθισε σε μια πολυθρόνα με ενσωματωμένη τη λεκάνη για το ποδόλουτρο. Το απλό πεντικιούρ λοιπόν είναι η πρώτη κατηγορία. Από κει και πάνω ακολουθεί το βασικό κ.λπ. που περιλαμβάνει και βάψιμο. Ξεκινάει με κόψιμο των νυχιών, το οποίο δεν ήταν καθόλου επώδυνο. Μετά τα πράγματα κάπως δυσκόλεψαν. Ο ανιχνευτής είναι ένα εξάρτημα που απομακρύνει τα νεκρά κύτταρα από τα σημεία που δεν μπορεί να φτάσει το ψαλίδι. Στην ατάκα «παρόμοιο χρησιμοποιούν και οι οδοντίατροι» μου κόπηκαν τα πολλά γέλια. Αφού απαλλάχθηκα από τα νεκρά κύτταρα και τα πετσάκια, πέρασα σε κάτι πιο ανατριχιαστικό «αν δεν το έχεις συνηθίσει», το λιμάρισμα. Ακολουθεί ο τροχός που αναλαμβάνει να απαλλάξει το πέλμα από τις σκληρές του περιοχές τις οποίες μετατρέπει σε σκόνη που εξανεμίζεται κάτω από ήχους χαλαρωτικής μουσικής. Με ένα ευχάριστο μασάζ, φτάνουμε στο τέλος αυτής της σεμνής τελετής.

Η χαλάουα και το κερί είναι δύο διαφορετικές διαδικασίες. Σας το λέω για να μην μπερδευτείτε. Η πρώτη προέρχεται από τους αρχαίους Αιγύπτιους και είναι ένα μείγμα νερού, λεμονιού και ζάχαρης. Ο καραμελωμένος πηλός που δημιουργείται απλώνεται στο πόδι και μαζεύεται αποτριχώνοντάς το. Εγώ δοκίμασα το πιο σύγχρονο κερί. Αλείφεις μια επιφάνεια με κερί, κολλάς πάνω του ένα χαρτάκι και μετά, χραατς, το τραβάς με δύναμη. Όπως τα χανζαπλάστ. Οι περισσότεροι θα περιμένετε ουρλιαχτά, σκουξίματα, κλάματα και ιστορίες. Ένα μικρό σφίξιμο των δοντιών και ο αστραπιαίος πόνος ξεπερνιέται. Οι πόροι βέβαια ανοίγουν, το πόδι κοκκινίζει, μοιάζει με κοτόπουλο και το τσούξιμο διαρκεί για τις επόμενες ώρες. Μια κανονική αποτρίχωση κρατάει περίπου μια ώρα. Εγώ πέντε λεπτά άντεξα και πολύ ήτανε.

Όσο προχώραγε η διαδικασία, ένιωθα όλο και περισσότερη συμπόνια προς το άλλο φύλο. Για όλες αυτές τις γυναίκες που με τόσο μεγάλη υπομονή αντέχουν να περνάνε από την υπέρτατη χαλάρωση που προσφέρουν τα spa στα διάφορα μικρά μαρτύρια. Η εξαγωγή των φρυδιών είναι σαν αρκετά μικρά τσιμπήματα βελόνας. Έξι τρίχες έβγαλα και παρακάλεσα την ευγενέστατη αισθητικό να σταματήσει. «Μη φανταστείς ότι κρατάει και πολύ. Δέκα λεπτά και είσαι έτοιμος. Το πιο επίπονο είναι ο βαθύς καθαρισμός. Να σου βάλω την καρέκλα να σου κάνει λίγο μασάζ;». Δέχτηκα αφελέστατα και αμέσως διάφορα πιστόνια άρχισαν να μου πιέζουν πλάτη, μέση και γάμπες. Χαλαρός, όρμησα στη σοκολατοθεραπεία.

Μια γνωστή μέθοδος επεξεργασίας της σοκολάταςονομάζεται bain marie. Η σοκολάτα λιώνει σιγά σιγά σ' ένα μπρίκι το οποίο βρίσκεται μέσα σε νερό που βράζει. Πασαλειμμένος στην αρχή με pealing κακάο και στη συνέχεια με ζεστή σοκολάτα, φασκιωμένος μέχρι το λαιμό με χοντρή ζελατίνα και ειδικές αδιάβροχες πλαστικές φουσκωτές κουβέρτες, βρέθηκα για μισή ώρα μέσα σε νερό, χωρίς να βρέχομαι, στους 38 βαθμούς Κελσίου. Στην αρχή ήταν όλα καλά πάνω στο aquasence (ειδικό κρεβάτι-μπανιέρα). Ένιωθα το σώμα μου να «πετάει» εξαιτίας της έλλειψης βαρύτητας. Σε λίγο, όμως, η ζέστη, η αίσθηση της υγρής σοκολάτας και η αδυναμία κίνησης με οδήγησαν στην απελπισία. Τα χέρια μου ίσα που κουνιόντουσαν, το κεφάλι μου πήγαινε μόνο δεξιά αριστερά και μου ‘μέναν οι πατούσες που πάλευαν μάταια να ανοίξουν μια σχισμή να μπει λίγος αέρας. Με την άκρη του ματιού μου παρατηρούσα πως έξω από το μισοσκότεινο δωμάτιο υπήρχε κάποια κίνηση, αλλά ντρεπόμουνα να φωνάξω για βοήθεια. Οι γυναίκες το αντέχουνε, εγώ δεν μπορώ; Όταν ξεσαβανώθηκα ήμουνα σαν τις σοκολάτες που έχουν καταπατηθεί και έχουν αφεθεί καιρό στον ήλιο. Είχα μια νωθρότητα στις κινήσεις, αλλά κατά τα άλλα με κυρίευε μια πολύ ευχάριστη διάθεση. Πλύθηκα, δημιουργώντας μια μπανιέρα ρόφημα, έβαλα το γαλάκτωμά μου, χαιρέτησα το προσωπικό και κάποιες πελάτισσες που είχαν μεγάλη περιέργεια για τις περιπέτειές μου και έφυγα περιχαρής που κατάκτησα έστω και με κάποιες δυσκολίες ένα γυναικείο άβατο. Τώρα μπορώ να ελπίζω ότι μια γυναίκα μπορεί να καταλάβει τι είναι ντρίπλα ή το τεχνητό off-side.

Διάφορα
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ