Αρχή της Καλλιδρομίου, Παρασκευή πρωί. Ένας άντρας και ένας σκύλος σε ένα εντυπωσιακά τεράστιο σπίτι, σαν ήρωας από βιβλίο της Rachel Cusk. Σε ένα δίπατο διαμέρισμα, άδειο, με εκατοντάδες βιβλία και CD και τη φασαρία του δρόμου να εισβάλλει απ' τα παράθυρα. Σχολιάζουμε τα μηχανάκια με τις κομμένες εξατμίσεις που σε τρελαίνουν τη νύχτα, τους μουσικούς που ζουν στην πίσω πολυκατοικία και παίζουν διαφορετικά όργανα ο καθένας μόνος του, όλοι μαζί, το σαματά του κέντρου. «H φασαρία είναι ένα από τα αρνητικά της πόλης», λέει, «αναγκαίο κακό που πρέπει να υποστείς όταν θέλεις να βρίσκεσαι σε απόσταση αναπνοής από το downtown».
ΟΔημήτρης Καραΐσκος ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με αντικείμενα που ξέβρασε η θάλασσα σε διάφορα σημεία του κόσμου, ένα ξεχωριστό βιβλίο με εικόνες που θυμίζει τις εκδόσεις της Taschen. Ένα project που στα ελληνικά χρονικά δεν συνηθίζεται και οι εκδόσεις GEMA δέχτηκαν να το κυκλοφορήσουν όπως ακριβώς το είχαν στο μυαλό τους οι δημιουργοί του. «Στο εξωτερικό είναι πολύ συνηθισμένο», μου λέει, «εμείς περάσαμε ολόκληρη περιπέτεια μέχρι τελικά να αναλάβει κάποιος το ρίσκο».
Flotsam & Jetsam είναι ο τίτλος του, flotsam είναι οι άχρηστοι μικροθησαυροί που επιπλέουν στη θάλασσα και jetsam τα εκβράσματα στους όρμους και στις ακτές, «πλαστικοί οιωνοί» όπως τους ονομάζει σε ένα από τα εισαγωγικά κείμενα του βιβλίου η Ευφροσύνη Δοξιάδη.
«Το υλικό του βιβλίου το μαζεύω εδώ και χρόνια» μου εξηγεί, «πρέπει να ήταν καλοκαίρι του 1999 σε μια παραλία της Τήνου. Είχαμε πάει για surf και είδα τα ξεβρασμένα αντικείμενα στις παραλίες της Κολυμπήθρας. Μάζεψα ένα δυο, μετά ξαναπήγα, πήρα μια σακούλα κι άρχισα να διαλέγω όσα μου προκαλούσαν το ενδιαφέρον. Δεν είχα στο μυαλό μου κάποιο project ή την πιθανότητα να τα κάνω βιβλίο. Σιγά-σιγά άρχισε να γίνεται μία μικρή εμμονή. Βρέθηκα σε παραλίες της Άνδρου, στο ναυάγιο της Βόρης όπου πήρα τους χάρτες, στην Τήνο, σε διάφορες παραλίες του Αιγαίου και στη συνέχεια του κόσμου. Σε κάθε παραλία που πήγαινα είχα την έγνοια αν θα βρεθεί αντικείμενο, είχα αυτό το έξτρα ενδιαφέρον, ήταν λίγο σαν κυνήγι θησαυρού. Όταν μαζεύτηκαν αρκετά, πήρα μια ψηφιακή κάμερα κι άρχισα να τραβάω μόνος μου φωτογραφίες. Σκόπευα να φτιάξω ένα site που θα περιείχε αποκλειστικά και μόνο αυτά τα αντικείμενα, εικόνες χωρίς νόημα, σειρά ή εξήγηση. Μόνο αντικείμενα από παραλίες. Είδα ότι δεν μπορούσα να το κάνω όσο καλά ήθελα, δεν ήταν εύκολο. Εκείνη την εποχή είχα αρχίσει να συνεργάζομαι με τον Γιάννη Χατζηασλάνη-τον φωτογράφο- για άλλα projects, του είπα για την ιδέα και μου ζήτησε να του πάω μερικά αντικείμενα στο στούντιο. Άρχισε να τα φωτογραφίζει για πλάκα. Έτσι ξεκίνησε να στήνεται αυτό το βιβλίο. Δεν είχαμε φανταστεί όλα αυτά που γράφονται στα κείμενα της εισαγωγής, περί κουλτούρας, πολιτισμού, την αλλοίωση του περιβάλλοντος, είναι μάλλον φιλολογικά όλα αυτά - στην ουσία είναι ένα κυνήγι θησαυρού. Η περιπέτεια της έκδοσής του είναι πιο επεισοδιακή. Στείλαμε mail σε ένα σωρό εκδοτικούς του εξωτερικού γιατί όλοι μας έλεγαν ξεχάστε την πιθανότητα να το βγάλει κάποιος στην Ελλάδα. Κανείς δεν θα πλήρωνε για μια τέτοια έκδοση.
Ψάχναμε στην Taschen, τη Phaedon, την Thames & Hudson, φτάσαμε μάλιστα πολύ κοντά να το κάνει η Thames & Hudson. Ενώ οι μισοί δεν μας απάντησαν καν, λάβαμε ένα mail από τη γραμματέα του managing director που μας έλεγε ότι βρήκαν την ιδέα πολύ ενδιαφέρουσα και ζητούσε να στείλουμε ολόκληρο το υλικό σε καλή ανάλυση για να το ξανασκεφτούν. Το στείλαμε και μετά από ένα μήνα μας απάντησε ότι είναι καταπληκτικές φωτογραφίες, έχει όλο το υλικό κολλημένο στο γραφείο του ο director και το χαζεύει, αλλά επιχειρηματικά δεν θα το ρίσκαρε. Απογοητευτήκαμε λίγο, είναι η αλήθεια. Αρχίσαμε να ψάχνουμε ξανά στην Ελλάδα. Μέσω κάποιων γνωστών γνωρίσαμε τη Μαρία Γκέρτσου που έχει τις εκδόσεις GEMA, της άρεσε το project και προχώρησε».
Του ζητάω να μου σχολιάσει τα αντικείμενα που περιέχονται στο βιβλίο, κομμάτια ιστορίας ανομολόγητης. Μου λέει για σωσίβια του αμερικάνικου ναυτικού, το κεφάλι μιας φουσκωτής κούκλας για σεξ, κομμένα χέρια από πλαστικές Μπάρμπι, σακουλάκια από κόλλυβα γεμάτα πίσσα, το κεφάλι της κούκλας-μέδουσας του εξωφύλλου. Χίλια αντικείμενα που μαζεύτηκαν σε διάστημα πέντε μηνών στα τέσσερα σημεία του πλανήτη. Το κεφάλι του εξωφύλλου βρέθηκε στην εσοχή ενός βράχου σε μια έρημη παραλία της Τήνου, μια Μπάρμπι με μαλλιά μπλεγμένα με δίχτυα, σαν πλάσμα της θάλασσας.
Ο Δημήτρης είναι γραφίστας, έχει σχεδιάσει ολόκληρη τη σειρά αφισών για τις ζωντανές εμφανίσεις των jazz ονομάτων στο BarGuruBar, «είναι αυτό που σπούδασα» μου εξηγεί, «παρ' όλο που ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας. Δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω στο διάβασμα που απαιτούσαν οι πανελλήνιες, όλο αυτό το άθλιο πράγμα με τα φροντιστήρια. Από μικρός έβλεπα το θείο μου -ο γραφίσταςΔημήτρης Αρβανίτης είναι αδελφός της μητέρας του- να σχεδιάζει τις σελίδες περιοδικών, αφίσες, να ασχολείται με την jazz μουσική και με επηρέασαν πάρα πολύ όλα αυτά. Το ίδιο και η "Βαβέλ", τότε ήταν στην πολύ καλή της περίοδο».
«Δεν πολυβγαίνω τελευταία, μάλλον επειδή μου αρέσει το σπίτι μου. Δεν αντέχω τη βρώμα από τα τσιγάρα στο δέρμα μου, στα ρούχα μου, στα μαλλιά μου. Δεν χρειάζεσαι μόνο μπάνιο, χρειάζεται να πλύνεις και τα ρούχα σου για να φύγει η τσιγαρίλα. Προτιμώ να πηγαίνω για φαγητό: στηνΑλεξάνδρεια για κολοκυθόσουπα, στο Il Postino που είναι από κάθε άποψη πολύ καλό, στο Oil Resto».
Μιλάμε για την αγένεια των ανθρώπων, την απαράδεκτη συμπεριφορά των οδηγών που πετάνε σκουπίδια στο δρόμο. «Πολλές φορές τους ακολουθώ με το μηχανάκι και τους επιστρέφω στο φανάρι το σκουπίδι που πέταξαν. Τα χάνουν, δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν, οι περισσότεροι παραδέχονται το λάθος τους και το δέχονται. Έχω μπερδευτεί σε σχέση με την Αθήνα. Δεν ξέρω αν μου αρέσει τόσο πολύ όσο παλιότερα. Απ' τη στιγμή που είδα την Πάρνηθα να καίγεται, αισθάνθηκα ότι δεν ήταν τίποτα πια το ίδιο. Ήταν απίστευτο θέαμα, πέρα από κάθε φαντασία».
σχόλια