Είχα πάντα σκύλους στη ζωή μου. Όταν προσπαθώ να επαναφέρω στη μνήμη μου την πρώτη μου επαφή με σκύλο, έρχεται η εικόνα ενός τυφλού πεκινουά στο διαμέρισμά μας στον Κορυδαλλό στις αρχές της δεκαετίας του '90, να δαγκώνει τη σόλα των ολοκαίνουργιων σπορτέξ μου. Ευτυχώς ο Τζόρνταν μεσουρανούσε εκείνη την εποχή και εγώ κατάφερα να κερδίσω τη μάχη που έδωσα με τη μητέρα μου στο κατάστημα αθλητικών ειδών της γειτονιάς. «Ή τα Air Jordan ή τίποτα!», τής είχα πει. Η πολυδιαφημισμένη αερόσολα του Τζόρνταν δεν τα κατάφερε όμως απέναντι στα αιμοσταγή σαγόνια του τυφλού πεκινουά και η παιδική μου έπαρση για μόστρα στο σχολείο καταρρακώθηκε γιατί κυκλοφορούσα με σκασμένη αερόσολα.
Όταν ήρθε η ώρα να μετακομίσουμε από το διαμέρισμα του Κορυδαλλού στη μονοκατοικία με κήπο της Νέας Μάκρης –όχι για να εκπληρώσουμε το American Dream αλλά το P.A.S.O.K ντριμ – εγώ δεν ήθελα και οι γονείς μου έριξαν στο τραπέζι το πιο βαρύ διαπραγματευτικό τους χαρτί. «Θα σου πάρουμε σκύλο», μου ανακοίνμια ιστορία και με μοναδική θέση στην καρδιά μου. Αλλά δεν θα επεκταθώ γιατί είναι η ώρα του Τάι.
Γιατί, άλλο πράγμα ένας σκύλος στη μονοκατοικία με κήπο, του P.A.S.O.K ντριμ και άλλο πράγμα ο Τάι, σε διαμέρισμα στην Καισαριανή της K.R.I.S.I.S. Εξηγούμαι.
σχόλια