Πίσω από το ψευδώνυμο Bgirl Elli κρύβεται η 14χρονη Έλλη που χορεύει breakdance από τα 10 της και κατακτάει τη μία διάκριση μετά την άλλη σε Ελλάδα και εξωτερικό, παρά το νεαρό της ηλικίας της.
Όταν ήταν 7 χρονών τραυματίστηκε σοβαρά. Έπαθε εξάρθρωση ισχίου και εξαιτίας της νέκρωσης που ακολούθησε αναγκάστηκε να σταματήσει τη ρυθμική γυμναστική. Με δύο χειρουργεία, κάθε αθλητική δραστηριότητα, εκτός από την κολύμβηση, ήταν απαγορευμένη για λόγους αποκατάστασης. Και ενώ αγαπούσε τον αθλητισμό, λόγω ευαισθησίας που της έμεινε στη συγκεκριμένη περιοχή, ήταν δύσκολο να βρει ένα άθλημα, μέχρι που ανακάλυψε το breakdance.
Επτά χρόνια μετά και με αρκετό πείσμα και θέληση, έχει πλέον στο βιογραφικό της 9 πανελλήνιες διακρίσεις, 6 βαλκανικές και 4 παγκόσμιες. Σήμερα συγκαταλέγεται στις 16 καλύτερες στον κόσμο ως η μικρότερη ηλικιακά, ενώ μεγάλο της όνειρο είναι να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες που θα γίνουν στο Παρίσι το 2024.
Το breakdance είναι ένας χορός που αναπτύχθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '70 στους δρόμους των αστικών κέντρων των Ηνωμένων Πολιτειών από την αφροαμερικάνικη νεολαία. Γνώρισε άνθηση παράλληλα με την κουλτούρα του χιπ-χοπ. Μάλιστα, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο μαζί της.
Πρώτη φορά ακούστηκε ότι θα συμπεριληφθεί στα ολυμπιακά αθλήματα αρκετά πρόσφατα. Ήταν μια πρόταση των Γάλλων, στην οποία συμπεριλαμβάνονταν τρία ακόμη αθλήματα (το σερφ, η αθλητική αναρρίχηση και το skateboard) που θα έκαναν το ντεμπούτο τους στους αγώνες του Τόκιο το 2020 ‒ που τελικά θα γίνουν έναν χρόνο μετά.
Όπως με όλα τα πράγματα στη ζωή, νομίζω πως πρέπει να θέλεις κάτι πολύ για να ασχοληθείς πραγματικά. Άρα, η πρώτη μου συμβουλή σε κάποιον που τον ενδιαφέρει είναι να το δοκιμάσει για να καταλάβει αν το αγαπά πραγματικά. Θέλει αφοσίωση, υπομονή και αγάπη.
Η Έλλη, που πάει ακόμα στην τρίτη τάξη του γυμνασίου και μένει στη Θεσσαλονίκη, πριν από το Παρίσι θα επιδιώξει να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων το 2022 στο Ντακάρ. Μία από τις πρώτες μου ερωτήσεις είναι πώς αποφάσισε να ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό μετά από αυτήν τη τόσο μεγάλη περιπέτεια που πέρασε με την υγεία της.
«Η περιπέτειά μου με είχε απομακρύνει από τον αθλητισμό που τόσο αγαπούσα» λέει. «Έτσι, όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθώ ξανά με κάποιο άθλημα, είχα μεγαλύτερη θέληση και ανάγκη για εκτόνωση και έκφραση. Στην αρχή, βέβαια, το ξεκίνησα σαν απλό χόμπι. Δεν ήξερα αν θα τα κατάφερνα. Όμως, όσο περνούσε ο καιρός και εξελισσόμουν, καταλάβαινα πως είναι κάτι μέσα από το οποίο μπορώ απόλυτα να εκφραστώ και να εκτονωθώ. Σε αυτό, βέβαια, έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο ο προπονητής μου, Βboy SaSpens, ο οποίος πίστεψε σ' εμένα και μου στάθηκε από την πρώτη στιγμή όχι μόνο ως δάσκαλος αλλά και ως οικογένεια. Η χημεία που υπάρχει μεταξύ μας κάνει τις προπονήσεις μας τις πιο ευχάριστες ώρες της ημέρας».
Τη ρωτάω πόσο σοβαρός ήταν ο τραυματισμός της. «Απ' ό,τι μου έχουν πει οι γονείς μου και απ' ό,τι έχω καταλάβει, μάλλον ήταν πολύ σοβαρός. Τραυματίστηκα στο ισχίο, όπου έγινε νέκρωση και εξάρθρωση της κεφαλής του μηριαίου. Έτσι, έκανα δύο χειρουργεία και για πάρα πολύ καιρό, γύρω στα 4 χρόνια, χρησιμοποιούσα πατερίτσες και καρότσι.
Ίσως ακούγεται αστείο τώρα, αλλά επειδή δεν επιτρεπόταν να πατήσω το πόδι μου, άρχισα να περπατάω για πλάκα με τα χέρια. Για εμένα, που πάντα μου άρεσε η γυμναστική, ήταν ένας τρόπος να εκτονωθώ, μια και ήμουν απογοητευμένη που δεν θα μπορούσα να συνεχίσω».
— Και πώς επέλεξες να κάνεις breakdance;
Μπήκε εντελώς τυχαία στη ζωή μου. Μια μέρα, είδα τυχαία ένα βίντεο με breakdance και καθηλώθηκα βλέποντας όλες αυτές τις κινήσεις, τον τρόπο που στήριζαν το σώμα με τα χέρια τους. Εντυπωσιασμένη, κατάλαβα πως ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνα και ήθελα να κάνω. Το επόμενο βήμα ήταν να ζητήσω από τους γονείς μου να μου βρουν μια σχολή. Από το πρώτο μάθημα ήξερα πως ήταν αυτό που πάντα ήθελα να κάνω.
— Πόσο σε βοήθησε στη φυσική σου κατάσταση;
Το breakdance γενικά δυναμώνει ομοιόμορφα όλο το σώμα. Προσωπικά, με βοήθησε πάρα πολύ στο θέμα της ατροφίας του αριστερού μου ποδιού, αφού δυνάμωσε, χωρίς να επιβαρυνθεί. Ακόμα, έμαθα να έχω τον πλήρη έλεγχο του σώματός μου και να αποφεύγω τους τραυματισμούς. Ξεπέρασα την αρχική μου απογοήτευση, αλλά, πέρα από αυτό, με βοήθησε να έχω αυτοκυριαρχία και συγκέντρωση. Ακόμα μου έδωσε τη δυνατότητα να εκφραστώ με τις κινήσεις του σώματος. Πέρα από τη φυσική κατάσταση, νομίζω πως χάρη στο breakdance κατάφερα να ξεπεράσω την αρχική απογοήτευση από τον τραυματισμό μου και έμαθα πως με πείσμα, σκληρή και οργανωμένη δουλειά μπορείς, αν θέλεις, να ξεπεράσεις όλες τις δυσκολίες και τις αναποδιές.
— Πόσο ανταγωνιστικό άθλημα είναι;
Ίσως πολλοί να νομίζουν πως το breakdance είναι ένα εξαιρετικά ανταγωνιστικό άθλημα. Είναι κι αυτή η ιστορία με τους αγώνες που είναι οργανωμένοι σε battles, που κάνει πολλούς οι οποίοι δεν ξέρουν τον χώρο να νομίζουν πως είμαστε διαρκώς σε σύγκριση και ανταγωνισμό. Η πραγματικότητα που ζω εγώ τουλάχιστον είναι διαφορετική. Αυτό το άθλημα διαφέρει από τα υπόλοιπα, επειδή κυριαρχούν το ομαδικό πνεύμα και η αλληλοϋποστήριξη. Προτεραιότητά μας είναι να μαθαίνει ο ένας από τον άλλο και να διατηρούμε το «break community» όσο πιο δυνατό γίνεται. Όλοι οι αθλητές είμαστε, πρώτα απ' όλα, καλοί φίλοι.
— Τι σημαίνει μια νίκη σε προσωπικό επίπεδο αλλά και γενικότερα;
Κάθε νίκη είναι καταρχάς μια ηθική επιβράβευση της προσπάθειας και του κόπου μου, που δεν είναι μικρός, και μια επιβεβαίωση για τις πολλές ώρες προπόνησης. Αλλά, εκτός από την κατάκτηση ενός στόχου, κάθε φορά είναι ένα βήμα πιο κοντά σε ένα μεγαλύτερο, μια νέα πρόκληση που με βοηθάει να ξεπεράσω τα όριά μου, η ενθάρρυνση για να συνεχίσω ακόμα πιο δυνατά.
— Τι θα συμβούλευες όσους θέλουν να ασχοληθούν; Μπορεί να το κάνουν όλοι;
Όπως με όλα τα πράγματα στη ζωή, νομίζω πως πρέπει να θέλεις κάτι πολύ για να ασχοληθείς πραγματικά. Άρα, η πρώτη μου συμβουλή σε κάποιον που τον ενδιαφέρει είναι να το δοκιμάσει για να καταλάβει αν το αγαπά πραγματικά. Θέλει αφοσίωση, υπομονή και αγάπη. Υπάρχουν, βέβαια, οι καλές και οι άσχημες στιγμές, πρέπει όμως πάντα να συνεχίζουμε με πείσμα αυτόν τον «αγώνα». Όσες δυσκολίες και να υπάρχουν, πρέπει να θυμόμαστε πως είναι εκεί για να τις ξεπερνάμε και να μας κάνουν πιο δυνατούς. Φυσικά και είναι ένα άθλημα για όλους, όσο δύσκολο κι αν δείχνει. Συναρπαστικό, διασκεδαστικό, που δεν κάνει διακρίσεις σε ηλικίες και φύλο. Και όπως λέει και το αγαπημένο μου μότο: «I am not afraid of falling, it's part of learning how to fly» («Δεν φοβάμαι να πέσω, έτσι μαθαίνεις να πετάς»).
— Πόσο διαδεδομένο είναι στην Ελλάδα και στη Θεσσαλονίκη, όπου μένεις; Ποιες ηλικίες ασχολούνται συνήθως με αυτό;
Πλέον είναι αρκετά διαδεδομένο, ειδικά στη νέα γενιά. Βλέπω όλο και περισσότερο παιδιά στην ηλικία μου να ασχολούνται αλλά και να παρακολουθούν αγώνες. Νομίζω, επίσης, πως η ένταξή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες έχει βοηθήσει πολύ στη διάδοσή του. Αντίστοιχα, στη Θεσσαλονίκη υπάρχει μεγάλη ανάπτυξη, με όλο και περισσότερες ομάδες και σχολές. Κι αυτό είναι καλό για όλους μας, γιατί ανεβάζει το επίπεδο.
— Ποιος είναι ο σημαντικότερος στόχος σου για το μέλλον;
Βασικός μου στόχος είναι να εμπνεύσω άλλα παιδιά και νέους και να τους προτρέψω να το δοκιμάσουν, ειδικά τα κορίτσια, που συνήθως το θεωρούν «αγορίστικο». Θα ήθελα να καταφέρω να αποτελέσω πρότυπο και να εμπνεύσω τις επόμενες γενιές. Μελλοντικά, θα ήθελα να μείνω στην Ελλάδα και να την υποστηρίξω, κάνοντας κάτι καινοτόμο. Στον τομέα των αγώνων όνειρό μου είναι να χορέψω στον τελικό του Redbull BC One, που είναι η μεγαλύτερη break σκηνή παγκοσμίως, και, φυσικά, περισσότερο απ' όλα να έχω την τιμή που επιθυμεί κάθε αθλητής, να εκπροσωπήσω την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
