Για να την γνωρίσω λίγο καλύτερα τη ρώτησα ποια είναι τα αγαπημένα της πολιτιστικά αγαθά. Να τι μου απάντησε:
Φιλμ;
Δεν είναι εύκολο να διαλέξω την αγαπημένη μου ταινία γιατί είναι πάρα πολλές, υπερβολικά πολλές, άρα θα επιλέξω μια από τις ταινίες που βλέπω κάθε τόσο (ανάμεσα σε πολλές άλλες). Είναι Η ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΝΑΡΑΓΙΑΜΑ του Σοχέι Ιμαμούρα η οποία άλλαξε την ζωή μου στην εφηβεία, και όσες φορές την έχω δει από τότε με συγκινεί βαθειά.
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης στο ΕΘΝΟΣ (12 Μαρτίου 1989) έγραφε:
“...Σύμφωνα με το κομφουκιανικής καταγωγής έθιμο, η γιαγιά Ορίν πρέπει να ετοιμάζεται για αυτοκτονία. Γιατί είναι 69 ετών. Και όποιος πατήσει τα 70 πάει στο βουνό Ναραγιάμα. Και κάθεται εκεί όσο γίνεται πιο ήσυχα για να τον φάνε τα όρνια. Και τούτο το φρικτό διότι η κοινότητα δεν είναι σε θέση να ταΐζει και τους γέρους, γιατί είναι πάρα πού φτωχή. Κι όποιος δεν είναι σε θέση να δουλέψει λόγο γήρατος, ούτε σύνταξη παίρνει στις πρωτόγονες κοινωνίες, ούτε στα ΚΑΠΗ κλείνεται. Στον φιλμικό μύθο πάει στο όρος Ναραγιάμα, και απαλλάσσει την κοινωνία του σεναρίου απ' το καθήκον να τον ταίζει.
Η Ορίν, όμως, είναι ακόμη σχετικά νέα και ικανή για δουλειά. Το σπουδαίο εύρημα του σεναρίου είναι αυτό ακριβώς: Η Ορίν πρέπει να πεθάνει, παρά ταύτα, γιατί ο άγραφος νόμος, που νοιάζεται πολύ για τη ζωή των επιγενομένων βάζει μάξιμουμ όριο για την ύπαρξη εν τω κόσμο τα 70. Όμως, η Ορίν, παρά τα 69 της χρόνια, είναι όχι μόνο κατάγερη αλλά έχει κι όλα τα δόντια της γερά. Αυτό σημαίνει πως μπορεί να τρώει άνετα. Σπάει, λοιπόν, τα δόντια της. Γιατί σε λίγο πρέπει να πεθάνει (θα το δούμε) στο όρος Ναραγιάμα. Συνεπώς, και να είναι και να φαίνεται γριά. Και κυρίως να τρώει ως γριά, γιατί αυτό είναι που ενδιαφέρει την πάμφτωχη κοινωνική ομάδα. Που θεωρεί λογικό οι γέροι να τρων λιγότερο. Κι απ' τα 70 να σταματούν εντελώς δια παντός το φαΐ.
Ο κομφουκιανικός κοινωνικός νόμος, που είναι σκληρός όπως όλοι οι κανόνες του κομφουκιανισμού, εφαρμόζεται ευκολότερα με μια ικανή δόση βουδισμού. Δεν μπορείς να κάτσεις στο όρος Ναραγιάμα να σε φαν τα όρνια, αν δεν ενδοστραφείς τόσο όσο χρειάζεται για να χαθείς στη νιρβάνα. Και δεν μπορείς να υποστείς όλο αυτό το κοινωνικό «πλάνο» αν δεν πιστεύεις πως θα γίνεις πνεύμα, και σαν πρόγονος πλέον θα συνεχίσεις να υπηρετείς την οικογένεια, ως καλός και συνεπής σιντοϊστής. Χρειάζεται, λοιπόν τρείς θρησκείες για να πεθάνεις ως Ιάπων. Εμείς εδώ πως να πεθάνουμε με αξιοπρέπεια, με μια μόνο θρησκεία”
Δίσκος
ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ 2000 Μ. Χ.
Ο δίσκος αυτός ήρθε στην ζωή μου μια στιγμή που πρέπει να τον είχα πολύ ανάγκη. Για μέρες τον άκουγα και τον ξανάκουγα. “Η εκδρομή” και το “Έπρεπε να 'ρχόσουνα” του Γιώργου Χρονά με είχαν στοιχειώσει.
Αγαπημένο Βιβλίο;
Η τριλογία ΜΟΛΛΟΫ / Ο ΜΑΛΟΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ και Ο ΑΚΑΤΟΝΟΜΑΣΤΟΣ του Samuel Beckett.
“Ίσως είναι καιρός ν’ ασχοληθώ και λίγο με μένα, για αλλαγή. Εκεί θα καταντήσω έτσι κι αλλιώς, αργά ή γρήγορα. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται αδύνατο. Εμένα, να τσουβαλιάσω εμένα στο ίδιο σακί με τα δημιουργήματά μου; Να λέω για μένα πως βλέπω τούτο, πως νιώθω εκείνο, πως φοβάμαι, ελπίζω, ξέρω και δεν ξέρω. Ναι, θα τα λέω, για μένα και μόνο. Ατάραχος, ακίνητος, βουβός, ο Μαλόν περιστρέφεται, ξένος για πάντα στην κακομοιριά μου, κάποιος που δεν είναι αυτό που εγώ δεν θα μπορέσω ποτέ να μην είμαι. Ας είμαι εγώ ακίνητος, αυτός είναι ο θεός. Και ο άλλος; Του ‘δωσα μάτια ικετευτικά, δώρα να φέρνει στη χάρη μου, μια επίκληση βοήθειας. Δε με κοιτάζει, δε με ξέρει, δεν του λείπει τίποτα. Μόνο εγώ είμαι άνθρωπος κι όλα τα υπόλοιπα θεία.” (απόσπασμα από τον Ακατονόμαστο)
Τραγούδι
Το Flow my tears του John Dowland από τον Andreas Scholl.
Συναυλία
Οι MAZAHER στο φεστιβάλ Voix des femmes στις Βρυξέλλες το 2005. Μέσα σε λίγα λεπτά είχαν σηκώσει όλο το θέατρο στο πόδι. Ήταν σαν να μας υπνώτισαν και χορεύαμε σαν τρελοί για δύο ώρες. Θεότητες της Αιγύπτου, παντοδύναμες και αθεόφοβες!
Έργο τέχνης
Το ΜΥΣΤΙΚΟ του Γιαννούλη Χαλεπά.
(πρ. 1927)
Θεατρική παράσταση;
Οι ΒΑΚΧΕΣ από τους ZT Hollandia σε σκηνοθεσία των Paul Koek και Johan Simons με τηνμουσική του Νouri Iskadar στο Ηρώδειο τον Ιούνιο του 2002.
Μια από τις καλύτερες παραστάσεις αρχαίου δράματος που έχω δει και σίγουρα η καλύτερη παράσταση των Βακχών.
Τηλεοπτικό πρόγραμμα
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΝ 20ο ΑΙΩΝΑ στην ΝΕΤ.
Όταν ακούω τοην μουσική των τίτλων, ό,τι κι αν κάνω έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Μου αρέσει επίσης η φωνή του Αλέξανδρου Λαχανά που αφηγείται τα γεγονότα, είναι αντικειμενική και ταυτόχρονα σαν να έχει ένα μικρό παράπονο για όλα αυτά που συνέβησαν στον 20ο αιώνα.
Φωτογραφία
Μια φωτογραφία που αποτυπώνει αυτό που φοβάμαι λέγεται «Patriotic Young man with a Flag» της DIANE ARBUS.
------------------------
[+]
Αυτήν την Τετάρτη:
ΜΑΡΘΑ ΦΡΙΝΤΖΗΛΑ & ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ
ΞΥΠΟΛΥΤΟΙ ΣΤΟ ΠΑΛΚΟ
(THE UNCUT, UNRATED, XXX VERSION)
Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012, Ώρα: 21.00
ΤΕΧΝΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ
Κεντρική αυλή, Πειραιώς 100 - Γκάζι
*σάιτ: Martha Frintzila
σχόλια