Την Παρασκευή 17/10 ο φωτογράφος Ryan McGinley είχε γενέθλια. Ανέβασε στο instagram την παραπάνω φωτογραφία που έβγαλε μαζί με μια φίλη του, την φωτογράφο Luisa Opalesky. Πάντα μου άρεσε στο McGinley ο τρόπος με τον οποίο εκμεταλλεύτηκε μέσα στο χρόνο το ταλέντο του. Μπορεί να έγινε διάσημος και να έβγαλε λεφτά από αυτό αλλά κρατάει τη σπίθα του περιθωρίου μέσα του αναμμένη. Σεβάστηκε τους δρόμους της Νέας Υόρκης μέσα στους οποίους μεγάλωσε και ανακάλυψε το φωτογραφικό του ταλέντο και εκείνοι του το ανταπέδωσαν.
Το πνεύμα του μπορείς να το αντιληφθείς άνετα και στο instagram. Χρησιμοποιεί το μέσο παιχνιδιάρικα, αυθόρμητα, χωρίς την επιτήδευση του σοβαρού επαγγελματία φωτογράφου. Σαν ένας ταλαντούχος έφηβος που μοιράζεται με τον ψηφιακό κόσμο τις βόλτες με τον σκύλο του.
Μέσα από τις δουλειές του ο Ryan McGinley φαίνεται να θέλει να αποκαταστήσει την σχέση μας με το γυμνό σώμα. Να του ξαναδώσει εκείνη την αθωότητα που έχει βιάσει η θρησκεία, η σεξιστική διαφήμιση και η διαστρεβλωμένη ηθική της κοινωνίας και της οικογενείας μέσα στην οποία οι περισσότεροι μεγαλώσαμε. Τα γυμνά νεανικά του σώματα, ελεύθεροι Αδάμ και Εύες σε έναν επίγειο παράδεισο φτιαγμένο από το δικό του χέρι(σ.σ Από τον Ιανουάριο κάθε χρονιάς ξεκινάει η προετοιμασία του καλοκαιρινού του ταξιδιού με ένα ετερόκλητο νεανικό πλήθος. Ένα προτζεκτ που επαναλαμβάνει κάθε καλοκαίρι), κλείνουν το μάτι στους υποκριτές καθώς τον κρυφοκοιτάζουν.
Κάτι άλλο που μου αρέσει στις φωτογραφίες του Ryan McGinley. Τα μικρά κύματα μελαγχολίας που σκάνε σε αρκετές φωτογραφίες του και με αφήνουν να υποθέσω ότι ο θάνατος του αδερφού του από AIDS είναι μια πληγή που την κουβαλάει. Και οι φίλοι του. Μια κινητήριος δύναμη. Μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Περιθωριακοί και αποκομμένοι από τους πολλούς χωμένοι στα σκοτάδια τους αλλά πάντα με το βλέμμα ψηλά, στα αστέρια του ουρανού.
Μερικές εικόνες από τον λογαριασμό του στο instagram
