Από τότε που κατηφόρισα από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα μένω στην περιοχή των Άνω Πατησίων, στα «εξωτικά Πατήσια», όπως συνηθίζω να τα αποκαλώ, κοντά στην εκκλησία της Αγ. Βαρβάρας και δίπλα στον Ηλεκτρικό. Το κομμάτι της Πατησίων μπροστά από το σπίτι μου είναι ένας αρκετά πολυσύχναστος και ζωντανός δρόμος, γεμάτος τράπεζες, τράπεζες, τράπεζες, και αρκετά φαγάδικα. Μεγάλο πλεονέκτημα της γειτονιάς είναι το 24ωρο περίπτερο-μπαρ (μεγάλη ποικιλία σε μπίρες) ακριβώς κάτω από το σπίτι μου, που ουκ ολίγες φορές με έχει σώσει στις 3 η ώρα τη νύχτα, όταν ξεμένω από καπνό.
- Τα Πατήσια για 'μένα είναι ένας καμβάς με πολλά χρώματα και μυρωδιές, μια αυθεντικά αθηναϊκή περιοχή, σαν ξεπεσμένη αρχόντισσα που κάπου αχνοφαίνεται η παλιά της αίγλη. Παλιές πολυκατοικίες του '60 και του '70, να κρατάν τα μπόσικα απέναντι στις καινούργιες που ανυψώνονται με περίσσιο ύφος αλλά ελλιπές στυλ. Παλιές Αθηναίες κυρίες, με μαλλί λάχανο και κυριακάτικο ταγεράκι να διαλέγουν κολοκυθάκια από τον πάγκο της λαϊκής πλάι σε μουσουλμάνες με μπούρκα και Μαροκινές με φούξια κραγιόν. Κόσμος πολύς, ανήσυχος, όμορφα μπλεγμένος.
- Πέντε μόλις λεπτά περπάτημα από το σπίτι μου βρίσκεται το μπαρ Strange Fruit. Πρόσφατοι φίλοι τα παιδιά που δουλεύουν, και ειδικά ο Κωνσταντίνος και η Φωτεινή που διαλέγουν φοβερές μουσικές. Μεγάλη τύχη να έχεις ωραίο στέκι δίπλα σου! Η «Χαρά», βέβαια, είναι ένα ιστορικό ζαχαροπλαστείο της Αθήνας με εκπληκτικό εκμέκ.
- Τα Πατήσια παλιά ήταν χωριό όπου αργότερα έχτισαν τις εξοχικές τους κατοικίες οι πρώτοι «Γκάγκαροι», προορισμός ανάπαυλας και ξεκούρασης μακριά από το κέντρο της Αθήνας. Μερικά τέτοια σπίτια έχουν μείνει εκεί κάπου στην Αγ. Λαύρας, καθώς και σε άλλους δρόμους, ξεπροβάλλοντας ως μικρά δωράκια σε κάθε επισκέπτη που περιπλανιέται στα μέρη.
- Άκουσα πρόσφατα μια θλιβερή ιστορία από μια φίλη, βέρα Πατησιώτισσα, και τη μεταφέρω με κάθε επιφύλαξη. Πρόκειται για το γνωστό Πάρκο Δρακοπούλου, το οποίο πιάνει από την Πατησίων μέχρι την Ηρακλείου. Το κτίσμα αυτό ανήκε σε πολύ γνωστό έμπορο υφασμάτων και φημολογείται ότι το τέλος του ήταν πολύ τραγικό. Αφού έπιασε στα πράσα τη γυναίκα του με κάποιον άλλο μέσα στο ίδιο του το σπίτι, θολωμένος από θλίψη και στενοχώρια, κρεμάστηκε στο δέντρο της αυλής του. Ως γνωστόν, τα Πατήσια δεν είναι και από τις πιο ήσυχες περιοχές της Αθήνας. Το κομμάτι που εκτείνεται από τη Γαλατσίου και πέρα, μέχρι το Πεδίον του Άρεως, γίνεται αρκετά κινηματογραφικό μετά τις 22:00. Κοπέλες από χώρες της Αφρικής, ως επί το πλείστον, φοράνε τα «καλά» τους και βγαίνουν στην πιάτσα. Περίεργα νταραβέρια και ξεκαθαρίσματα λογαριασμών αποτελούν τον κυριότερο λόγο για καβγάδες, που μερικές φορές φτάνουν ακόμα και σε μαχαιρώματα. Αστυνομία, συλλήψεις και ξύλο σε όποιον έχει σκούρα επιδερμίδα και άρα είναι ύποπτος. Και το θέαμα θλιβερό.
- Το τραγούδι με το οποίο συνδέω τη γειτονιά μου είναι φυσικά το «Παναγία των Πατησίων» και το αφιερώνω σε όλες τις κυρίες που παρακολουθώ, πίσω από την κουρτίνα, να απλώνουν την μπουγάδα τους και μετά να απολαμβάνουν το τσιγαράκι τους στο μπαλκόνι, κοιτάζοντας προς τον σταθμό του τρένου.
Ο δεύτερος δίσκος της Κατερίνας Μακαβού «Άλλη μια ώρα» διατίθεται στο επίσημο site της,
www.katerinamakavou.gr. Θα εμφανιστεί στις 3 και 10 Απριλίου στο Small Café στον Πειραιά, και στις 25 Απριλίου στη Μαύρη Τρύπα στη Θεσσαλονίκη.
σχόλια