- Μένω λίγο πιο πάνω απ’ την παλιά πλατεία Μπουρναζίου. Όταν ήμουνα πιτσιρικάς, το «παλιά» δεν χρειαζόταν, αλλά μετά άρχισαν ν’ ανοίγουν απανωτά τα κλαμπ και οι καφετέριες στο σημείο που επικράτησε τελικά να λέγεται πλατεία Μπουρναζίου κι έγινε η γνωστή σε όλους ως η «μέκκα της καγκουριάς».
- Αν βγω αυτήν τη στιγμή στη βεράντα, θα δω τις στάνταρ τέσσερις πλαστικές και τη μία ξύλινη καρέκλα που στήνονται με το που ανοίγει ο καιρός στο απέναντι πεζοδρόμιο και στον δρόμο (όταν περνάει αυτοκίνητο πρέπει να τις σηκώνουν) για να κάθονται ο θείος μου με τον κυρ Διονύση και άλλους γείτονες και να τα λένε όλη μέρα. Αυτό μπορεί να φαίνεται πολύ γραφικό και κάπως ωραίο ως εικόνα, αλλά για μένα δεν είναι τόσο ευχάριστο. Αφενός, οποιοσδήποτε μπαίνει ή βγαίνει απ’ το σπίτι μου υποβάλλεται αναγκαστικά σε full body scan απ’ το βλέμμα των καθήμενων, αφετέρου, όταν τα πιτσιρίκια παίζουν μπάλα, η παρέα αυτή αναλαμβάνει τον ρόλο της διαιτησίας και η φωνή που χρησιμοποιεί ο θείος μου όταν θέλει να κάνει πλάκα με τα παιδάκια είναι αψυχολόγητα δυνατή κι ενοχλητική.
- Ένα από τ’ αγαπημένα μου σημεία στο Περιστέρι είναι το νοητό τρίγωνο που σχηματίζουν το Σινέ Πέραν (πολύ όμορφο δημοτικό θερινό σινεμά), το CVC (τιμημένη βιντεοκλαμπάρα και κυρίαρχος του παιχνιδιού από τα ’80s) και το Ιntro, ίσως το πιο καλαίσθητο café της ευρύτερης περιοχής. Αυτοί που το ’χουν έχουν θέμα με την Αγγλία, τους Pulp και τους Pixies. Βασικά, η πρώτη φορά που άκουσα σοβαρά Pixies ήταν όταν μου γράψανε ένα CD.
- Λίγο πιο πέρα είναι η πλατεία Δημαρχείου, που τώρα την έχουν ξαναφτιάξει, επειδή θ’ ανοίξει και o νέος σταθμός του μετρό. Mου αρέσει να πηγαίνω για βόλτα εκεί, έχει τρελή άπλα και μαζεύει άπειρο κόσμο κάθε ηλικίας. Από πέρσι, με τους «αγανακτισμένους», έχουν αρχίσει και κάνουν και ανοιχτές λαϊκές. Μια μέρα είχα πετύχει και ταινία - είχαν φέρει εξοπλισμό και προβάλανε το Rango.
- Aν υπάρχει ένα μαγαζί σε όλο το Περιστέρι για το οποίο πιστεύω ότι αξίζει να έρθεις από άλλη περιοχή, αυτό είναι σίγουρα το Στέκι του Μητσάρα. Είναι το πιο true κουτούκι που έχω πάει ποτέ και βρίσκεται δύο τετράγωνα απ’ το σπίτι μου. Έχει ένα μικροσκοπικό πάλκο όπου ανεβαίνει ο Μητσάρας όταν πάει αρκετά αργά και παίζει διάφορα γνωστά και λιγότερο γνωστά ρεμπέτικα στο μπουζούκι, με highlight του set το «Θέλω πολλές (γυναίκες θέλω πολλές)». Δεν έχει καμία απολύτως αίσθηση του ρυθμού και η φωνή του από ένα σημείο και μετά γίνεται ανυπόφορη, αλλά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εμπειρίας. Επίσης, το φαΐ είναι φοβερό.
- Μου αρέσει να περνάω αργά το βράδυ μπροστά απ’ τα μπουρναζομάγαζα ακούγοντας μουσική στο mp3 και να τα παρατηρώ. Τη μέρα είναι καφετέριες και το βράδυ κλείνουν τις τζαμαρίες και μέσα παίζουν τρελοί μπουρδελέ φωτισμοί και μπορεί να ’ναι πέντε άνθρωποι και να τα σπάνε μόνοι τους με Κιάμο. Πρόσφατα με δύο φίλους μου πήγαμε σ’ ένα από αυτά που είχε «βραδιά Νότη». Τέσσερις ώρες DJ set μόνο Σφακιανάκη δεν το λες και λίγο... Για πιο σκληροπυρηνικές καταστάσεις υπάρχει και το περιβόητο Aνάκτορο Club, το οποίο παίζει γύφτικα (legitimate όρος), αλλά δεν έχουμε αξιωθεί ακόμα να πάμε, μάλλον κωλώνουμε.
σχόλια