Δεν μπορεί να γραφτεί κάτι για τον Κωστή Παπαγιώργη κι ο συντάκτης να μη φανεί απροετοίμαστος ή λίγος. Ακόμη κι αν ήταν – και εξακολουθεί να είναι – μαθητής του. Δοκίμιο ή άρθρο ή μετάφραση, η γλώσσα και ο τρόπος να ανατέμνει κάθε τι ανθρώπινο –κουσούρι, συμπεριφορά, τακτική επιβίωσης ή αυτοκαταστροφής – καθιστά την απόπειρα μάταιη. Έχουν αναλυθεί, ειπωθεί και γραφτεί τα πάντα. Πρωτίστως από τον ίδιο και εν συνεχεία από όσους κατανόησαν, μελέτησαν το έργο και τη διαδρομή του και έγιναν, έστω και ελάχιστα, σοφότεροι από αυτό.
Ο τελευταίος κορυφαίος της γλώσσας, του νοήματος, της ευστοχίας, αυτός που ποτέ δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές φιλοσοφίας, αλλά που για χάρη του, θα άξιζε να καθίσουν ξανά στα θρανία, οι περισσότεροι καθηγητές, που με έπαρση εξηγούν και παραδίδουν Χέγκελ και Χάιντεγκερ, πεθαίνει τον Μάρτιο του 2014. Στη Lifo, όπου έγραφε από το πρώτο τεύχος της και στο Lifo.gr υπάρχει ένα τεράστιο κομμάτι των πιο δημιουργικών στιγμών της αρθρογραφίας του. Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα για έναν σταθερό προβληματισμό στα γραπτά του Παπαγιώργη, τον θάνατο, όπου χωρίς συναισθηματισμούς, αλλά ανθρώπινα και βαθιά, εξηγείται ο προαιώνιο φόβος για το σίγουρο, για όλους, τέλος.
«Κάθε Παρασκευή θάβει μια Πέμπτη και κάθε Μεγαλοβδομάδα μια μικρή, κάθε Απρίλης θάβει κάποιον Μάρτη και κάθε χρόνος κάποιον άλλον χρόνο, ο αιώνας θάβει τον αιώνα και μέχρι την έλευση του μεγάλου ενιαυτού το μαύρο γάλα προσμένει να γαλουχήσει τις γενιές των θνητών. Αλλά η μέθη δεν πρέπει να πέφτει στα χέρια των γυναικών και των εφήβων. Οι γυναίκες μεθάνε μόνο με έρωτα, ενώ η ήβη δεν έχει ικανή υποψία της νύχτας. Οι ευγένειες της έχουν τον σφυγμό των θετικών πλευρών της ζωής. Μόνο ο άντρας που είναι αληθινά βασάνης, τιμωρημένος από τη σκέψη και την ηδονή μπορεί να πετάει τις σάρκες του στα όρνια. Γι’ αυτόν μιλάει ο στίχος του Μποντλέρ: χωρίς φόβο και τύψη θα γείρω καταγής να κοιμηθώ σαν το σκυλί».
Κεφ.16 – Περί θανάτου από το «Περί Μέθης», ενδέκατη έκδοση, Εκδόσεις Καστανιώτη.
