Η εικόνα των ελληνικών πανεπιστημίων συχνά συνοδεύεται από αντιφατικά μηνύματα: από τη μία, καταγγελίες για φαινόμενα βίας, καταλήψεων και ανομίας· από την άλλη, προσπάθειες αναβάθμισης, διεθνούς καταξίωσης και σύνδεσης με την αγορά εργασίας. Η λειτουργία της πανεπιστημιακής αστυνομίας, αν και νομοθετημένη, δεν εφαρμόστηκε ποτέ πλήρως.
Παράλληλα, μεγάλος θόρυβος έχει προκληθεί από την πρόθεση διαγραφής των λεγόμενων «αιώνιων» φοιτητών –που ξεπερνούν τους 335.000–, με ερωτήματα να εγείρονται για το πόσο δίκαια θα είναι τα οριζόντια μέτρα, ειδικά για εκείνους που παραμένουν ενεργοί και προσπαθούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Την ίδια ώρα, το μέλλον των ελληνικών ΑΕΙ φαίνεται να επηρεάζεται από κρίσιμες μεταρρυθμίσεις: τον έλεγχο εισόδου, την κάρτα πρόσβασης, την αναδιάρθρωση του ακαδημαϊκού χάρτη, τις συγχωνεύσεις τμημάτων, την ίδρυση παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων και την πιθανότητα εγκαθίδρυσης νέων μοντέλων ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα.
Ποιες είναι οι συνέπειες για τα ιδρύματα που δεν εφαρμόζουν τον νόμο; Υπάρχει χώρος για πιο ευέλικτα, καινοτόμα πανεπιστήμια; Μπορεί η σύνδεση με την αγορά να πάψει να είναι ζητούμενο και να γίνει πραγματικότητα; Και, τελικά, ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα των ελληνικών ΑΕΙ σήμερα και ποια μεταρρύθμιση είναι πιο επιτακτική; Ο υφυπουργός Παιδείας, Νίκος Παπαϊωάννου, απαντά.
