Ο Πικάσο κι ο φιλότεχνος ληστής: Ένα αστυνομικό νουάρ για την παραλία

picasso stolen painting Facebook Twitter
Κάπου είδα να γίνεται λόγος ακόμα και για την «κατάρα της Ντόρα Μάαρ», αλλά κι αυτό δεν ήταν αρκετό για να απαλύνει την λούμπεν υφή αυτής της υπόθεσης. Φωτ.: Eurokinissi
0



ΜETA AΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΥΘΕΝΩΤΙΚΗ λιτανεία φρίκης που συνόδεψε για καιρό την άγρια γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά, η αιφνίδια εξιχνίαση της «κλοπής της Πινακοθήκης» μοιάζει σχεδόν με ψυχαγωγικό αντιπερισπασμό για το κοινό. Η κλοπή χωρίς βία – ακόμα και μια τόσο διακεκριμένη κλοπή με τόσο πολύτιμη λεία – είναι άλλο εντελώς πράγμα από μια στυγερή δολοφονία, από μια οποιαδήποτε δολοφονία, από έναν βιασμό, από μια εγκληματική πράξη με ανθρώπινα θύματα. Ανήκει σε άλλο κινηματογραφικό είδος, πιο ελαφρύ και σαφώς πιο ανώδυνο για τις ευαισθησίες του θεατή. 

Και η συγκεκριμένη υπόθεση κατορθώνει να συνδυάζει στοιχεία από ταινία ληστείας (heist), από φαρσοκωμωδία (τα ελλιπή σε σημείο φαιδρότητας μέτρα προστασίας όταν συντελέστηκε η κλοπή, το βιντεάκι της Ελληνικής Αστυνομίας με την ανεύρεση των πολύτιμων έργων στην ρεματιά, σαν παρωδία Twin Peaks, η χθεσινή σκηνή με τον πίνακα του Πικάσο που γλιστρά και πέφτει και στη συνέχεια γίνεται λούπα, gif και meme στα social media), ακόμα κι από ρομαντική κομεντί: «Κάποια στιγμή εκμυστηρεύτηκα σε μια κοπέλα που είχα σχέση στην Αγγλία ότι είχα τους πίνακες αλλά δεν έδωσε βάση στα λεγόμενα μου», δήλωσε στην απολογία του ο 49χρονος δράστης. Ο οποίος έδρασε μόνος (όπως λέει) και επίσης είναι Έλληνας γέννημα-θρέμμα, αντί για «το δίδυμο των αλλοδαπών φαντομάδων» που μας έλεγαν ότι αναζητούσε η αστυνομία. 

Η όλη ιστορία μοιάζει με ταινία χαμηλού προϋπολογισμού και βήτα διαλογής που η πλοκή της μπάζει από παντού και κάποια στιγμή η παραγωγή ξέμεινε από χρήματα, περιέχει όμως αρκετές συμπαθητικές και ευφάνταστες ιδέες ώστε να αναδειχθεί σε cult αντικείμενο που περιβάλλεται με στοργή από μερίδα των θεατών.

Κάπου είδα να γίνεται λόγος ακόμα και για την «κατάρα της Ντόρα Μάαρ» (της μούσας αλλά και νεμέσεως ίσως του Πικάσο η οποία ‘απεικονίζεται’ στον ένα από τους δύο πίνακες που είχαν κλαπεί), αλλά κι αυτό δεν ήταν αρκετό για να απαλύνει την λούμπεν υφή αυτής της υπόθεσης. Ο δράστης μπορεί να ήταν φιλότεχνος και ενδεχομένως μποέμ, δεν ήταν όμως και ο Αρσέν Λουπέν αλλά ένας ταπεινός ελαιοχρωματιστής, γεγονός που θύμισε σε πολλούς την γνωστή ατάκα με τον καλλιτεχνίζοντα μπογιατζή ο οποίος δηλώνει ως επαγγελματική ιδιότητα «ζωγράφος μεγάλων επιφανειών» (όλοι σχεδόν γνωρίζουμε μια τέτοια περίπτωση). Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης μάλλον παρά απατεώνας και τζέντλεμαν.  

«Δεν θυμάμαι πόσες βραδιές καθόμουν κρυμμένος στα φυτά και παρατηρούσα τους φύλακες…», δήλωσε ο (φερόμενος ως) δράστης στην εξομολόγησή του, η οποία παρουσιάζει ενδιαφέρον και θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πρώτης τάξεως σενάριο για μια κινηματογραφική αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, για ένα υπαρξιακό νουάρ (‘του φτωχού’) με πολιτικοκοινωνικές προεκτάσεις. «Πίστεψα ότι ένα από αυτά τα έργα μπορεί να γίνει δικό μου», συνεχίζει ο μεταμελημένος ληστής στην προανακριτική του απολογία. «Αυτές οι σκέψεις με βασάνιζαν δύο χρόνια περίπου και με οδήγησαν να κάνω το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου…Πήγα στο Μοναστηράκι, αγόρασα μαύρες αρβύλες, υφασμάτινα γάντια, μαύρο παντελόνι, ένα μαύρο μπλουζάκι, μια μαύρη κουκούλα που άφηνε ακάλυπτα μόνο τα μάτια και ένα μαύρο σάκο…». 

Η όλη ιστορία μοιάζει με ταινία χαμηλού προϋπολογισμού και βήτα διαλογής που η πλοκή της μπάζει από παντού και κάποια στιγμή η παραγωγή ξέμεινε από χρήματα, περιέχει όμως αρκετές συμπαθητικές και ευφάνταστες ιδέες ώστε να αναδειχθεί σε cult αντικείμενο που περιβάλλεται με στοργή από μερίδα των θεατών. Ή σαν όνειρο καλοκαιρινής σιέστας που δεν βγάζει και πολύ νόημα, τουλάχιστον όμως δεν ξυπνάς με βαρύ κεφάλι αλλά με μια, όχι δυσάρεστη, αίσθηση θυμηδίας.    

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Εμείς και οι «μουλάδες»

Daily / Εμείς και οι «μουλάδες»

Για μια χώρα που η Εκκλησία έχει τόση μεγάλη εξουσία (και τόσο αμύθητη περιουσία), που ισχύει σε μια ολόκληρη περιοχή της το άβατο για τις γυναίκες και που αρνείται σθεναρά τον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, σαν πολύ έντονη άποψη δεν έχουμε για το Ιράν;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ύβρις πιο βαθιά κι από τον ωκεανό

Daily / Ύβρις πιο βαθιά κι από τον ωκεανό

Το νέο ντοκιμαντέρ του Netflix «Titan: The OceanGate Disaster» για τις συνθήκες που οδήγησαν στο μοιραίο, τελευταίο ταξίδι του υποβρύχιου σκάφους Titan με προορισμό το ναυάγιο του «Τιτανικού», λειτουργεί ως παραβολή για τις συνέπειες της ύβρεως και της απληστίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ήταν «αλλιώς να είσαι ΑΕΚ» επειδή ήταν αλλιώς ο Δημήτρης Χατζηχρήστος 

Daily / Ήταν «αλλιώς να είσαι ΑΕΚ» επειδή ήταν αλλιώς ο Δημήτρης Χατζηχρήστος 

Ως προσωπικότητα, ως χαρακτήρας και ως φυσιογνωμία, ο «μεσσίας της Σκεπαστής» - κάπως έτσι τον θυμάμαι – ήταν κατά κοινή ομολογία μια ξεχωριστή και ρομαντική περίπτωση μέσα στον άγριο κόσμο του «οπαδικού κινήματος».  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Περιμένοντας τον «τυφώνα» Κίμπερλι

Daily / Περιμένοντας τον «τυφώνα» Κίμπερλι

Μέχρι να επικυρωθεί και τυπικά ο διορισμός της και σε αναμονή του ερχομού της τον επόμενο μήνα, κυκλοφόρησε στα ελληνικά το βιβλίο της Κίμπερλι Γκίλφοϊλ «Κέρδισε κάθε μάχη» του 2015, ένα υβρίδιο απομνημονευμάτων και εγχειριδίου αυτοβοήθειας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η δυστοπία μπορεί να είναι εξαιρετικά ψυχαγωγική

Daily / Murderbot: Η δυστοπία μπορεί να είναι εξαιρετικά ψυχαγωγική

Η σειρά του Apple TV+ με πρωταγωνιστή έναν απολαυστικό Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ λειτουργεί συγχρόνως ως περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, ως κωμωδία καταστάσεων και ως μια σαρκαστική εξερεύνηση του τι ακριβώς σημαίνει ελεύθερη βούληση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Είδα τον Διονύση κάποτε

Daily / Είδα τον Διονύση κάποτε

Το εξαιρετικά εμπνευσμένο φιλμ που είχε γυρίσει πριν από μισό αιώνα ο Λάκης Παπαστάθης για να συστήσει ή να υπενθυμίσει στο τηλεοπτικό κοινό τον Διονύση Σαββόπουλο, βρίσκεται πλέον διαθέσιμο στο Ertflix ως πολύτιμο κειμήλιο μιας μοναδικής και ανεπανάληπτης στιγμής.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Τρολάροντας προς τον Ναζισμό 

Daily / Τρολάροντας προς τον ναζισμό 

Πριν από λίγες μέρες ο Kanye West κυκλοφόρησε ένα αγρίως προβοκατόρικο, ακόμα και για τα δικά του στάνταρ, τραγούδι που λέγεται «Heil Hitler» και καταλήγει με έναν προεκλογικό λόγο του Φίρερ από το –προφανώς όχι και τόσο μακρινό– 1936. 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ