H Μαρίνα Τικινίνα είναι illustrator. Φτιάχνει κόμικς, αφίσες για συναυλίες και εικονογραφεί με τον δικό της τρόπο έναν κόσμο χαμένο στη μουσική και σε μια clean παρακμή. Η ίδια θέλει να φαίνεται πιο «βρόμικη», «βγάλε με ανώμαλη» μου λέει γελώντας. Τη γνώρισα από ένα σκίτσο του «Dirty Beaches» που πέτυχα σε κάποιο tumblr και χρειάστηκε καιρός για να καταλάβω ότι είναι Ελληνίδα – από τα ελληνικά γκρουπ που έχει κατά καιρούς εικονογραφήσει. Η Μαρίνα είναι από τους ελάχιστους νέους ανθρώπους που εξακολουθούν να γράφουν στο χέρι (με στυλό) και δηλώνει και «εφαψίας» επειδή της αρέσει πολύ να αγγίζει το χαρτί. Σχεδιάζει ασταμάτητα επειδή είναι η πιο μεγάλη της ευχαρίστηση. «Η δημιουργία για μένα είναι κάτι σαν υποχρέωση και μόνη διαφυγή συγχρόνως» εξηγεί. «Δεν υπάρχει μέρα που να μη σκέφτομαι "Ωραία, και ποια είναι η θέση μου σήμερα απέναντι στον κόσμο και σ' αυτό που γίνεται έξω και άρα μέσα μου;". Το σχέδιο είναι το ένα από τα μέσα έκφρασής μου, το άλλο είναι το γράψιμο. Είμαι αρκετά αφοσιωμένη στις εικαστικές τέχνες, γιατί μάλλον είμαι περισσότερο ηδονοβλεπτικός άνθρωπος και λιγότερο της δραστικής απόφασης. Η ευχαρίστηση των ματιών είναι μεγάλο κεφάλαιο. Θα μπορούσα να κοιτάζω για ώρες Βαν Γκογκ. Λατρεύω να πηγαίνω σε συναυλίες και να βλέπω ταινίες. Νομίζω πως κάπως έτσι κρατιέμαι στη ζωή. Μου αρέσουν πάρα πολύ οι ιστορίες των άλλων και τα βιβλία. Οτιδήποτε για να μυρίζεσαι και να γεύεσαι άλλες αλήθειες, διαφορετικές από τις δικές σου. Ωστόσο, μου αρέσει αρκετά να εξιστορώ και τις δικές μου».
Η Μαρίνα γεννήθηκε σε μια μικρή συνοικία του Ελληνικού, την Αγία Παρασκευή, «όσο υπήρχε το αεροδρόμιο ακόμα, και μάντρες με κοτόπουλα και αρνάκια» λέει. «Όλοι λένε πως είμαστε πιο ήσυχα από τότε τώρα που έφυγε το αεροδρόμιο, αλλά εγώ διαφωνώ. Υπήρχε κάτι σαν υπενθύμιση του μεγαλείου της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους κάθε φορά που πέταγε ένα αεροπλάνο. Μικρή μάζευα εμμονικά κούκλες Cindy, Barbie και Bibibo, λούτρινα ζωάκια, κοριτσίστικα κοσμήματα, φορέματα, μπογιές, γραμματόσημα, κουτάκια όλων των ειδών. Διατηρούσα scrapbook με φωτογραφίες και αποκόμματα για τον Λεονάρντο ντι Κάπριο, τον Ρουβά, γάτες και φαγητά. Έπαιζα ένα παιχνίδι με τα κουζινικά και τα πλαστικά φαγητά – ήθελα να γίνω σερβιτόρα όταν μεγαλώσω. Έγινα σερβιτόρα στο Hard Rock Café της Γλυφάδας, άρα το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα.
Ξεκίνησα να σκιτσάρω από την Ε' Δημοτικού. Είχα έφεση στις ευχετήριες κάρτες. Η δασκάλα μου με επιβράβευσε, δίνοντάς μου υποτροφία για το εργαστήρι της στο Κάτω Ελληνικό. Κοντά της έμαθα ελαιογραφία σε τελάρα 70 επί 100 και κάναμε έκθεση με πορτρέτα ηλικιωμένων στο γηροκομείο. Είχε επιτυχία στον κύκλο της από ζωγράφους. Πάντα μου άρεσε να εκπλήσσω τους άλλους με το χιούμορ και τη σπιρτάδα των σκίτσων μου, κάθε μέρα για μένα ήταν γιορτή. Ήμουν πειραχτήρι από πάντα, σαν άμυνα στη μιζέρια και την γκρίνια των άλλων. Ήθελα όλοι να είναι χαρούμενοι. Έκανα κάρτες στις φίλες μου και γελοιογραφίες καθηγητών στο λύκειο, με εξωφρενικές λεζάντες. Γι' αυτό στο τέλος επέλεξα το κόμικς ως μέσο έκφρασης. Παρ' όλα αυτά, η κλασική ζωγραφική και οι εικονογραφήσεις παραμένουν μεγάλες αγάπες από τον χώρο της τέχνης και ενίοτε ξαναγυρνώ σε αυτές. Μεγαλύτερη επιρροή για μένα είναι η Nan Goldin, με τη ρεαλιστική απεικόνιση της καθημερινότητάς της στα όρια του σοκαριστικού, και η σχολή του Ed Big Daddy Roth με τον σπαρταριστό του ήρωα, τον Rat Fink, και την παράδοση του rockposterart. Αγαπημένοι μου σχεδιαστές είναι ο Robert Crumb, με την πλήρη αφοσίωσή του στις απολαύσεις της ζωής, στη μουσική, στις ουσίες, στις φιλοσοφίες και στα κορίτσια, και ο Daniel Clowes με την έμφυτη αφηγηματικότητα των κεντρικών του ηρώων. Από Έλληνες, μου αρέσει η Άννα Κοντονικόλα γιατί απεικονίζει τέλεια το συναίσθημα της στιγμής και πιάνει τον παλμό των πραγμάτων, δημιουργώντας στατικά οράματα που εμένα μου ταιριάζουν γιατί είμαι χαμηλών τόνων.
Θα ήθελα να είμαι μουσικός, γιατί είναι κάτι πολύ ζωντανό, ρυθμικό και άμεσο, αλλά, από την άλλη, μου αρέσει και η εικόνα, γιατί είναι αρκετά χρήσιμη για την καταγραφή της ιστορίας και τη διατήρηση της μνήμης που θεωρώ πολύ σημαντική. Με ενοχλεί η βιαιότητα των ανθρώπων που δεν τιθασεύουν το κτήνος μέσα τους και το αφήνουν να κατασπαράζει τα πάντα, έστω και με τη μορφή ενός αρνητικού σχολίου. Προσβάλλει την αισθητική μου η ασέβεια μερικών προς τις αξίες και τα αποκτήματα παλιών, αξιόλογων προσωπικοτήτων. Φτιάχνω κόμικς για μένα περισσότερο και για όποιον άλλον συμπαθή γνωστό μου μού ζητήσει. Πανεύκολο είναι. Οι ιστορίες μου πάντα ρέουν σαν να μου τις ψιθύρισε κάποιο πνεύμα. Κυριεύονται από μια συγκεκριμένη σοφία: να έχεις καλές προθέσεις και τα χειρότερα έρχονται. Οι ήρωες είναι καλόγνωμα άτομα που σχεδόν στο τέλος πάντα την πατάνε, αλλά δεν πτοούνται γιατί είναι ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι. Όπως λέει και ένας φίλος ποιητής, "Αγάπησε για να συμβεί".
«Μπορείς να βιοποριστείς από τις εικονογραφήσεις;». «Όχι, δεν μπορώ, γιατί όλοι θέλουν δωρεάν δουλειά, ειδικά στην εικονογράφηση και στο κόμικς. Οι νέοι δημιουργοί έχουν πλέον την άνεση να έχουν ολόκληρο τον κόσμο σε ένα κουμπί και μπορούν να προωθούν τη δουλειά τους στο εξωτερικό ή σε οποιονδήποτε οργανισμό που είναι ανοιχτός στο νέο αίμα.
Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι αυτός της ιδεολογικής και πνευματικής μοναξιάς. Και μην πεθάνω στην ψάθα. Δύναμη μού δίνουν οι δικοί μου άνθρωποι και αυτοί οι καλλιτέχνες που κάποια στιγμή εξέδωσαν τη δουλειά τους για να επικοινωνούν σιωπηρά μαζί μου και με άλλα παιδιά με την ίδια τρέλα. Η μουσική είναι η κινητήριος δύναμη της δουλειάς μου. Επειδή η μουσική είναι το ίδιο εκφραστική, άμεση και εμμονική με τα συναισθήματά της όπως κι εγώ, έχει τύχει πολλές φορές να την απεικονίσω το ίδιο γλαφυρά. Επίσης, πάντα σκιτσάρω υπό τους ήχους κάποιου άλμπουμ που συνάδει με τη μονίμως ξέφρενη τάση μου για "απόταξη" της δυστυχίας. Η φίλια είναι το ίδιο σημαντική με τη ζωή, είναι τεράστια έννοια. Αλλά αρκετά συχνά προσπαθώ να μην είμαι το ίδιο τρομακτικά ενθουσιώδης, όπως είναι ο χαρακτήρας μου».
σχόλια