«Ο καθηγητής με τη μηχανή». Έτσι μου τον ανέφεραν. Τους παραξένευαν τα πολλά κυβικά, το δερμάτινο μπουφάν, το ξυρισμένο κεφάλι, η αγάπη του για την κομψή Δανάη.

 

Ίσως για όλα αυτά, όμως, η δικιά μας χειραψία να ήταν έντονη. Μας ένωναν τα «στροφιλίκια» και τα «πλαγιάσματα». «Τότε στην Τουρκία», του έλεγα εγώ. «Τότε στην Αγγλία», μου έλεγε αυτός. Για πες την ιστορία… «1984 και αποφάσισα να πάω από την Αγγλία στη Γερμανία με τη μηχανή. Χιόνια, πάγοι, αλλά δεν έπεσα. Και περήφανος, φτάνω επιτέλους στη Φραγκφούρτη.

 

Σταματάω τη μηχανή, αλλά το πόδι δεν ξεκολλούσε από τον μασπιέ. Είχε κοκαλώσει, οπότε άνθρωπος και μηχανή έπεσαν με θόρυβο στο πλάι». Με τις πρώτες μπαλοθιές της κρίσης οι ιστορίες σταμάτησαν και αρχίσανε οι εκτιμήσεις. Τα κείμενά του στο protagon.gr έγιναν σημαία στις πλατείες, αλλά και στον… Αυτιά! Του αρέσει αυτό το παιχνίδι του Βαρουφάκη. Τη μια μέρα μιλάει στα κολεγιόπαιδα του Cambridge, την άλλη στους λόρδους και τους τραπεζίτες του Σίτι και την επομένη στους Αριστερούς που συχνάζουν στο πιο παλιό τροτσκιστικό βιβλιοπωλείο του Λονδίνου (ναι, συνέβη τον Νοέμβριο!). Όχι βέβαια ότι ήταν πάντα μες στις δόξες. Το 1991 εξέδωσε το Rational Conflict -ένα μεγαλομανές εγχείρημα για τις ανθρώπινες συγκρούσεις στην οικονομία, την πολιτική, την κοινωνία, με αναφορές στο θέατρο, τη λογοτεχνία, την ψυχολογία, «μεγαλομανές», σας λέω- αλλά, προς έκπληξή του, ο κόσμος δεν άλλαξε. Το βιβλίο πήγε άπατο και η μόνη του παρηγοριά ήταν μια χειρόγραφη επαινετική επιστολή από τον φιλόσοφο Martin Hollis κι άλλη μία από το λογοτεχνικό του ίνδαλμα, την Iris Murdoch.

 

Και τώρα, τι κάνουμε; Ρωτούν όλοι μόλις βγάλει το κράνος και καταλάβουν ποιος είναι. Ακόμη κι αυτοί που τον έβριζαν στην αρχή της κρίσης τώρα αρχειοθετούν τα «δελτία» που δημοσιεύει κάθε Παρασκευή στο protagon. Επιχειρηματίες και πολιτικοί πιέζουν για ένα πριβέ ραντεβού και μια πρόβλεψη. Ο Γιάννης, όμως, δεν ενδίδει.

 

Και τους επόμενους μήνες θα λείπει στο εξωτερικό για «δουλειές». Άλλωστε, τα ταξίδια τον έκαναν Βαρουφάκη.