☛ Για το πώς το «όχι» του συμφέροντος έσμιξε με τον βαθύ ελληνικό εθνικό ρομαντισμό, φτιάχνοντας ένα κύμα που υπερβαίνει τη διαίρεση Αριστεράς και Δεξιάς, έγραψε ο Νικόλας Σεβαστάκης, με αφορμή τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος. «Πολύ εύστοχα και ψύχραιμα λογια» του έγραψε ο lecogue. «Περιγράψατε τη βασικότερη αιτία που εμποδίζει την πρόοδο της χώρας χρόνια τώρα». «Είτε σε κρίση είτε σε ευρυθμία, κάθε κοινωνία δομείται σε δίπολα των οποίων η ρητορική αρθρώνεται αφενός ως ηθική υπεροψία και αφετέρου ως υπεροψία της ισχύος» σχολίασε ο/η Πόρτα. «Η δεύτερη, ως κοινωνική συμπεριφορά που εκπορεύεται από –και ακολουθεί– τη στερούμενη ηθικής φυσική τάξη δεν χρήζει προσφυγής σε ηθικολογικά συστήματα. Η πρώτη, παρεμβαίνοντας διορθωτικά στη φυσική τάξη, επιχειρεί να εισαγάγει στην κοινωνική αλληλεπίδραση την από τον κοινωνικό άνθρωπο επινοημένη έννοια του Δικαίου. Αν η υπεροψία εν γένει είναι αμάρτημα, η υπεροψία της ισχύος αγνοεί επιδεικτικά την αυτοκριτική επειδή η επικράτηση των ολίγων ισχυρών σε όλες τις ιστορικές κοινωνίες δικαιώνει τις προθέσεις της. Κατανοώ πως η ουσία του άρθρου αφορά την ελπίδα να μην αναλωθεί ο λόγος της πλειονότητας που επικαλείται ηθικές αξίες και συναισθηματισμό σε στείρα ηθικολογία εμποτισμένη με επικίνδυνο και διχαστικό εθνικό ρομαντισμό, αλλά να μετουσιωθεί σε γόνιμη διπλωματία απέναντι στην ισχυρή Ευρώπη, σε συνδυασμό με άσκηση μεταρρυθμιστικής πολιτικής. Όμως στην παρούσα κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση ο λόγος για την υπεροψία θα είναι ελλιπής, αν δεν περιλαμβάνει την υπεροψία που γεννά και αναπαράγει τα κοινωνικά προβλήματα και τους συλλογικούς μύθους που τα πλαισιώνουν».
☛ O Παναγής Παναγιωτόπουλος μίλησε στη LifO για τους μεγάλους διχασμούς στην πρόσφατη ιστορία μας και η συνέντευξή του στον Δημήτρη Κυριαζή είχε τίτλο: «Μια οικονομία με δραχμή για τους φτωχούς και ευρώ για τους πλούσιους». Ο Raiden σχολίασε: «Εξανδραποδισμός της μεσαίας τάξης δηλαδή, των μισθωτών, των υπαλλήλων, των επιχειρηματιών, των επιστημόνων. Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, με ισχνότατη εργατική τάξη, φαντάζομαι πως είναι οργανικά απαραίτητος αυτός ο εξανδραποδισμός του συνεκτικού ιστού της κοινωνίας για τη δημιουργία πραγματικών συνθηκών οξείας εκμετάλλευσης κι αντικρουόμενων ταξικών συμφερόντων, όπου οι κυβερνώντες ομνύουν. Με άλλα λόγια, αλλάζουμε την πραγματικότητα προς το χειρότερο για να εναρμονιστεί με τις ιδεοληψίες που μπόλιασαν τα καλύτερά μας χρόνια. Όχι όμως με όρους "σατανικού" σχεδίου, δεν είναι ικανοί. Με όρους αυτιστικά αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Μέσα απ' αυτή την αφήγηση πρωτοερωτεύτηκαν αυτοί οι άνθρωποι, δεν θα την προδώσουν τώρα». Η amarcord αναρωτήθηκε γιατί αυτό το χρήσιμο άρθρο δεν έκανε μεγαλύτερο ιντερνετικό σουξέ: «Αυτά τα εκπληκτικά άρθρα γιατί δεν διαδίδονται και διαδίδεται μόνο το ότι γίνεται μιντιακή προπαγάνδα για να στραφούμε στο "όχι"; Eπειδή δεν είναι συνωμοσιολογικά;». Της απάντησε ο/η muse: «Γιατί ο λαϊκιστής την προπαγάνδα την έχει στο αίμα του και τη βλέπει παντού γύρω του».
☛ «Αν ξεπεράσουμε την κρίση με θετικό τρόπο, όλα αυτά θα ξεχαστούν. Αν όχι, πολύ φοβάμαι πως θα στοιχειώσουν τη ζοφερή μας, πλέον, πραγματικότητα» ανέφερε, μεταξύ άλλων, στη συνέντευξή του στον Θοδωρή Αντωνόπουλο ο Στάθης Καλύβας. «Ψιλοάσχετο, αλλά εκεί που λέει για την πραότητα όσων όντως έζησαν τον Εμφύλιο, μου θύμισε την ιστορία του Χρόνη Μίσσιου» έγραψε η Αλίκη Κ. «Πολεμιστής του ΔΣΕ, βασανισμένος, εξορισμένος, καταδικασμένος σε θάνατο, αποκηρυγμένος φυσικά από το Κόμμα του λαού. Και εκεί που πας να τον διαβάσεις και περιμένεις προκήρυξη, βλέπεις με τι ψυχραιμία και μετριοπάθεια περιγράφει τη ζωή και την επανάσταση. Με τι άνεση αναγνωρίζει ότι δεν ξέρει κάτι και πόσο εξαντλητικά ασκεί αυτοκριτική, σε σημείο να λέει "ευτυχώς που χάσαμε". Απομυθοποιεί τον Eμφύλιο χωρίς να χάνει την ιδεολογία του. Καταδικάζει τους γραφειοκράτες, συγκεντρωτικούς του κόμματος, τα πιόνια της Μόσχας, τον συντηρητισμό, τις εμμονές. Και εδώ είναι η διαφορά ενός ιδεολόγου με πραγματική εμπειρία και αγώνα από τους πανάσχετους, μα ιδεοληπτικούς του κόμματος που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο Στάλιν είναι αδικημένη παρθένα και ότι η Ανατολική Γερμανία ήταν η Ντίσνεϊλαντ και έσφυζε από ευημερία και ελευθερία».
☛ «Υπάρχουν όρια στην ελευθερία της έκφρασης;» ρωτήσαμε τον δικηγόρο Βασίλη Χειρδάρη κι αυτός μίλησε στο LIFO.gr και την Αργυρώ Μποζώνη για την ανεκτικότητα και τη λογοκρισία. Ο I_am_the_law σχολίασε: «1. Ποινή φυλάκισης είναι σχεδόν αδύνατον να εκτελεστεί για πλημμέλημα. Μετατρέπεται ή αναστέλλεται. 2. Ο υβριστικός/δυσφημιστικός/ρατσιστικός λόγος πρέπει να τιμωρείται αλλά και να αντιμετωπιστεί και σε κατασταλτικό επίπεδο. Τα υπεύθυνα sites πρέπει να ελέγχουν τι βγάζουν προς τα έξω, όπως μία εφημερίδα ελέγχει τα γράμματα και τις αγγελίες που δημοσιεύει. Είναι ακριβώς το ίδιο. Το ίδιο το μέσο χαρακτηρίζεται από τα σχόλια που ανέχεται να διατηρεί. Και είναι το μέσο που πρέπει να αναλάβει την ευθύνη, καθώς το να κυνηγάς κάθε μεμονωμένο άτομο (που μπορεί να χρησιμοποιεί πολλούς λογαριασμούς) είναι δύσκολο και δαπανηρό. 3. Δεν σημαίνει ότι όποιος έχει χρήματα μπορεί να εξυβρίζει ή να απειλεί».
σχόλια