Σάββατο μεσημέρι, περπατώντας στην Κολοκοτρώνη.
Όταν αρχίζουν να μυρίζουν οι νεραντζιές στην Κολοκοτρώνη ξέρω ότι έχει μπει η άνοιξη για τα καλά. Πάντα, βέβαια, όταν φτάνω στο ύψος της Παλιάς Βουλής αναρωτιέμαι για πόσα χρόνια ακόμα θα βλέπω αυτές τις μπλε σκαλωσιές. Είναι τουλάχιστον έξι χρόνια εδώ. Περιπλανιόμαστε για ώρα με τον καφέ στο χέρι και μπαίνουμε σε ένα από τα λίγα δισκάδικα που έχουν απομείνει στην Αθήνα – είναι από αυτά που πουλάνε και βινύλια. Τα βινύλια είναι όλα βαλμένα μαζί σε μια γωνία, υπάρχουν στοίβες ακόμα και στο πάτωμα - αγωνίζομαι να μην τα πατήσω. Τα ψάχνω ένα-ένα: Television Personalities, Hüsker Dü, Leonard Cohen (το σκέφτομαι σοβαρά, αλλά συγκρατούμαι). Δυο τύποι από πίσω μου έχουν μια φοβερή συνομιλία. «Το έχεις ακούσει αυτό; Ε; Ε;». «Όχι, ρε, προτιμάω το “I am a horse with three horns”». «Είσαι μ…κας». Νομίζω ότι ζουν το δικό τους High Fidelity - στο μυαλό τους μάλλον είναι ο Rob Gordon. Μετά, ενώ θα τακτοποιούν αλφαβητικά τα βινύλιά τους, θα ονειρεύονται ότι θα τους ερωτευτεί μια ροκ σταρ που θα γράφει στίχους στους οποίους θα συμπεριλαμβάνονται και τα ιδιωτικά τους αστειάκια («Εκείνος ο στίχος για τον μονόκερο; Για μένα μιλάει, ρε!»). Η σχέση των στρέιτ αντρών με το High Fidelity θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο διδακτορικής μελέτης. Πιθανώς, ο Ρομπ Γκόρντον να είναι η Μπρίτζετ Τζόουνς των αντρών (τι αδικία, η Μπρίτζετ είναι πολύ iπιο βαρετή από τον Ρομπ). Κάποτε τόλμησα να κάνω την ιεροσυλία να προσπαθήσω να συμμετάσχω κι εγώ στην αγάπη για το High Fidelity. «Ξέρεις ποια ατάκα μου αρέσει;», είπα στον Ν. «Αυτή που η Lisa Bonet τού λέει “sex is a basic human right”». «Συγγνώμη», μου απάντησε με ειρωνικό χαμόγελο. «Από τόσες τέλειες ατάκες που έχει αυτή η ταινία εσύ βρήκες αυτήν;». Σωστά. Ξέχασα ότι όλοι οι άντρες ταυτίζονται με τη σκηνή που η πρώην τους κάνει το καλύτερο σεξ της ζωής της. Δεν είχα καταλάβει ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη αντρική φοβία μέχρι που είδα αυτή την ταινία (thanks for the tip). Χαμογελάω και συνεχίζω να ψάχνω τα βινύλια - σκέφτομαι ότι είχα ξεχάσει πόσο ωραία είναι η αίσθησή τους. Είναι τόσο χορταστικά που χαίρεσαι να τα ψάχνεις με τις ώρες. Με καταλαμβάνει μια ύπουλη νοσταλγία, τη νιώθω στον πάτο του στομαχιού μου να ανεβαίνει σαν κύμα έτοιμο να με πνίξει.
Κυριακή απόγευμα, στο σπίτι, σε μια σπάνια έκρηξη καθαριότητας.
Από κάπου ακούγεται μια φασαρία – μοιάζει να ’ναι σαν πρόβα έργου. Σκέφτομαι ότι μπορεί να έρχεται από τη διπλανή πολυ- κατοικία. Μόλις μετακόμισε ένας ηθοποιός κι έτσι, μαζί με τη σοπράνο και την τενόρο του κάτω ορόφου που τραγουδάνε και παίζουν παράξενα όργανα, ακούω και τους μονολόγους του ηθοποιού. Σήμερα έχει φέρει όλο τον θίασο. Ακούγεται φασαρία, μετά μια ξαφνική ησυχία κι έπειτα όλοι μαζί αρχίζουν να υποδύονται τα ζώα: ο ένας γαβγίζει, κάποιος άλλος κάνει την αγελάδα, ένας τρίτος τον γάιδαρο. Πού και πού ακούγεται το κικιρικικί ενός κόκορα.
YΓ.: Ενημέρωση μετά από λαϊκή απαίτηση: η Björk γύρισε σπίτι τη Δευτέρα μετά από δέκα μέρες στον κτηνίατρο. Δεν κάνει να βγει έξω κι έτσι κάνει βόλτες πάνω κάτω στο σπίτι και γρατζουνάει τις πόρτες σαν τρελή. Μοιάζει ακόμα με αλλόκοτο αρουραίο.
σχόλια