Τόσα χάπια που έχω πάρει αυτές τις μέρες λόγο αποτυχημένου σφραγίσματος και φλεγμονής από μαλακία μου δεν έχω πάρει ποτέ στη ζωή μου. Άσε δε και τις παρενέργειες, να τρέχεις κάθε λίγο και λιγάκι στην τουαλέτα λες και έχεις πάθει δηλητηρίαση, αλλά στο κάτω κάτω της γραφής, δηλητήριο είναι. Γενικά δεν είμαι των χαπιών, βασικά της κατάχρησης των χαπιών. Μια ψευδαίσθηση ότι όλα θα φτιάξουν, αλλά όλο και πιο πολύ γίνεσαι δούλος τους, το πουτανάκι τους...
Κουβεντίαζω πολλές φορές με την κοπέλα μου περι ξυδιών, τσιγάρων και χαπιών, γενικά περι καταχρήσεων όπως είπα και μερικές γραμμές παραπάνω. Μου λέει ότι μάκαρι να έχω κληρονομήσει το σηκώτι της μανούλας μου...
Μιας και την ανέφερα αυτή είναι η μανούλα μου, η Ειρήνη που όταν ήταν νεαρή ήταν σαν μια Μάρθα Καραγιάννη στα φόρτε της, το λέω γιατί πρόσφατα είδα φωτογραφίες της στο γάμο με τον πατέρα μου που χώρισε μετα... αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
Μια Μάρθα Καραγίαννη λοιπόν η μάνούλα μου νεαρή, μόνο μια, τότε, παλιά!
Η αποστροφή μου για τα χάπια ξεκίνησε υποθέτω βλέποντας την Μάρθα με ένα σακουλάκι του φαρμακίου μέχρι πάνω γεμάτο να κυκλοφορεί στο σπίτι και να τσιμπάει μερικά λες και ήταν Smarties. Παίζει να είχαμε πιο πολλά φάρμακα στο σπίτι και από φαρμακαποθήκη. Βλέπετε η Μάρθα μου, έπασχε από μανιοκατάθλιψη βαριάς μορφής και από μία Μάρθα που ήταν, από την εξάρτηση και την κατάχρηση είχε γίνει πολλές Μάρθες Καραγιάννες μαζί..
Τόσα χάπια, τόσα ωραία χρώματα και σχήματα, δεν νομίζω να τα έπαιρνε γι αυτόν το λόγο. Μερικές φορές έμπαινα και εγώ στο τρυπάκι να δοκιμάσω ένα, όχι για να δώ πώς είναι, αλλά γιατί μου άρεσε το χρώμα... κόκκινα, λευκά, πορτοκαλί, πράσινα, τετράγωνα, ρόμβοι, τρίγωνα... είχαμε τα πάντα στο σπίτι!
Στο σπίτι λοιπόν είχαμε δυο ειδών χάπια, τα χάπια για να γίνουμε καλά και τα χάπια αυτοκτονίας. Μια λεπτομέρεια που θυμάμαι είναι ότι τα χάπια αυτοκτονίας ηταν όλα λευκά ενώ τα ''καλά'' ήταν πολύχρωμα... μη με ρωτήσετε γιατί, αν και τώρα που το σκέφτομαι, μήπως η ζωή είναι πολύχρωμη και ο θάνατος απλά ένα λευκό σεντόνι; Δεν ξέρω, μια σκεψη κάνω...
Τα τελευταία χρόνια λοιπόν τα χάπια αυτοκτονίας εξαφανίστηκαν και έμειναν μόνο τα πολύχρωμα όλο ζωή χαπάκια... αλλά ποτέ δεν ξερεις, τα άλλα παντα παραμονεύουν σε κάποια γωνία του μυαλού...
Εντάξει, φυσικά και δεν συγκρίνονται τα χάπια μου με της μανούλας μου, τα δικά της ήταν πιο cool από τα δικά μου τώρα για να λέμε και του στραβού το δίκιο, απλα τόσες μέρες εχω πάρει ένα σκασμό χάπια και νιώθω άρρωστος από αυτά, δεν μπορω να φανταστώ πώς είναι να παίρνεις για όλη σου την ζώή...
Ελπίζω να έχω το σηκώτι της μανούλας μου...
Ήρθε η ώρα να πάρω το χαπάκι μου, τόσα χάπια, πόσες μέρες ακόμα;
