Σιγά μην κλάψουν

Σιγά μην κλάψουν Facebook Twitter
0
Σιγά μην κλάψουν Facebook Twitter


Υπάρχουν τρία πράγματα που ξεχωρίζουν την επιτυχία από την αποτυχία. Η εύνοια της τύχης με το αντιθετικό μέρος του ζεύγους την γκαντεμιά, δηλαδή οι ασυντόνιστοι εξωτερικοί παράγοντες, δεύτερον η επιρροή του κοινωνικού συνόλου με την επιθυμία ή την απροθυμία του να συμβάλει στο επίτευγμα σου, ή αλλιώς πολιτεία και τέλος έρχεται το καθοριστικότερος παράγοντας, ο εαυτός σου. Ο τρίτος αυτός παράγοντας είναι και ο ισχυρότερος, όχι μόνο εξαιτίας της δυναμικότητας του, αλλά γιατί ορίζει τις επιταγές της εικόνας που θα έχει το επίτευγμα, με άξονα τις προσωπικές παραμέτρους. Μια δηλαδή φαινομενική παταγώδης αποτυχία στα μάτια των άλλων, μπορεί να αποτελεί για κάποιον έναν προσωπικό θρίαμβο.


Τις τελευταίες μέρες είδαμε πολλούς ήρωες να περνούν μπροστά από την μικρή οθόνη. Άλλοι σε αναπηρικά καροτσάκια, με προσθετικά μέλη, ή σωματική δυσκαμψία, άλλοι με προβλήματα όρασης και κινητικότητας. Μερικοί είχανε την εύνοια της τύχης στον αγώνα τους και άλλοι όχι. Στεφανωμένοι και ηττημένοι. Όλοι τους όμως μηδενός εξαιρουμένου, νικητές. Γιατί αν και το βάθρο δεν χωράει πολλούς δοξασμένους, οι μάγκες αυτοί της ζωής κατάφεραν να φέρουν τούμπα τις τροχοπέδες που τους έκοψαν.


Φυσικά και δεν μπορείς να κουρδίσεις το διαόλι την τύχη σου, μπορείς όμως να κρίνεις εκείνους που σε εγκατέλειψαν. Και στην προκειμένη περίπτωση εκείνος που κιότεψε πρώτος είναι η πολιτεία. Ο «φιλάνθρωπος» σύμμαχος σου. Που σου ζητάει να μορφωθείς με ένα αναπηρικό που θα πετάξει επάνω από τα σκαλιά του σχολείου, θα προσγειωθεί στα θρανία και πάλι πίσω. Γιατί αλήθεια δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που είδα ράμπα στο σχολειό. Μα τι ειρωνεία, να θες μυαλά ξουράφια και να χαραμίζεις τόσα.


Και όχι δεν είναι θαυμασμός για τον θαυμασμό, δεν είναι για το θεαθήναι, ούτε απλά για την επιβράβευση που εννίοτε συνοδεύεται από την επιθυμία μας να προβάλουμε τους εαυτούς μας ως κοινωνικά ευαισθητοποιημένους, αλλά γιατί όντως θέλει κότσια το καβαλάς μια ζωή που σε σαμποτάρει. Και δεν είναι μόνο αυτοί, οι λίγοι που αγωνίστηκαν, δεν είναι μόνο τα φώτα, είναι όλοι εκείνοι που υπάρχουν ακόμη κι αν αλληθωρίζουμε δίπλα μας, είναι όλοι εκείνοι που είχανε τα σκέλια να σηκώσουν ανάστημα όταν όλοι και όλα τους έδειχναν έναν κόσμο λουόμενο, μια ζωή λαβωμένη που σέρνεται στα γόνατα.


Κλείνοντας, πριν από λίγες μέρες έτυχε να μοιραστώ λίγο χρόνο με μια κοπέλα που είχε προβλήματα όρασης. Μου είπε τα πάντα για αυτήν, για το πως σπούδασε, για το πως έκανε μεταπτυχιακό, για το πως είχε τα κότσια να μην αφήσει μια ζωή που της γυρνά την πλάτη. Και στο τέλος δεν μου έμεινε τίποτα λιγότερο από έναν θαυμασμό, και ξέρετε κάτι; αισθάνθηκα ολίγον τι κατώτερος. Γιατί δεν ξέρω άμα θα είχα τα κότσια να μην με πάρει από κάτω. Δεν ξέρω εάν θα είχα την ψυχική δύναμη που εκείνη είχε.

Μια τύχη που τους πρόδωσε, μια πολιτεία που τους ξέχασε, ένας εαυτός που σήκωσε ανάστημα και κοίταξε την ζωή κατάματα.



0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ