Πώς να ξεχωρίσεις αυτόν που απλώνει το χέρι επειδή έχει ανάγκη, απ' αυτόν που λέει ψέματα;****

Πώς να ξεχωρίσεις αυτόν που απλώνει το χέρι επειδή έχει ανάγκη, απ' αυτόν που λέει ψέματα;**** Facebook Twitter
4

Ένα φαινόμενο κοινωνικής παθογένειας και αυξημένης συχνότητας στις μέρες μας είναι η επαιτεία. Άνθρωποι περιθωριοποιημένοι στην άκρη του πεζοδρομίου, περιπλανώμενοι στο βαγόνι ενός τρένου, διερωτώμενοι για την έκβαση της μοίρας τους ή και σιωπηλοί με το χέρι τους σταθερά απλωμένο προς τον συνάνθρωπο τους. Άνθρωποι που ρίχνουν τον εγωισμό τους και την αξιοπρέπεια τους για μερικά ψιλά ή άνθρωποι σπρωγμένοι από εξωτερικούς παράγοντες που τους χρηματίζουν ανάλογα για να παίξουν επαρκώς και ευπειθώς τον ρόλο του ζητιάνου;

Προφανώς όλοι έχουμε ακούσει για θεωρίες συνωμοσίας πίσω από τους συστηματικούς επαίτες που μπορεί να βρεθούν στο δρόμο μας, θεωρίες για κυκλώματα που χρησιμοποιούν την ανθρώπινη ενσυνείδηση και την μετατρέπουν σε απόλυτη εμπάθεια απέναντι στο πρόσωπο του επαίτη, η οποία εκφράζεται με μια σωματική αποστροφή, ένα γυρισμένο βλέμμα, μια γενικότερη αδιαφορία και ψυχική απομάκρυνση από τον αγώνα του ανθρώπου αυτού να πείσει για τον κοινωνικό ξεπεσμό του.

Ένα πρόβλημα που παρασιτικά τρέφεται από το φιλότιμο δεν οδεύει στο ελάχιστο προς την λύση του.


Πώς κανείς να ξεχωρίσει τον πραγματικά έχων ανάγκη από τον αυθόρμητα περιπλανώμενο που βρίσκει μια διέξοδο στην αεργία του μιλώντας για τις επιπτώσεις της αδυσώπητης οικονομικής κρίσης πάνω του ή την επέλαση μιας ανίατης ασθένειας που βαραίνει εκείνον ή κάποιο μέλος της οικογένειάς του; Πώς κανείς να έχει μια ήσυχη συνείδηση αφαιρώντας και δίνοντας μερικά ψιλά από το πορτοφόλι του, όταν υπάρχουν αυξημένες πιθανότητες το άτομο απέναντι του να τα ξοδέψει σε ένα θανατηφόρο κοκτέιλ ναρκωτικών ή να τα παραδώσει σε κάποιον άλλο που αυτόβουλα έχει οριστεί ως επικεφαλής του;

Η εύκολη λύση για τον μέσο άνθρωπο είναι να αγνοήσει τον επαίτη, να "βουλώσει" τα αυτιά και να "σφαλίσει" τα μάτια του μπροστά σε αυτό το φαινόμενο αντιμετωπίζοντας το άτομο εκείνο σαν έναν παρείσακτο που εισέβαλε με θράσος στην προστατευμένη του περιοχή. Μα κανένας πραγματικά δεν έχει την ψυχική δύναμη να οχυρωθεί ολοκληρωτικά απέναντι στην απελπιστική κραυγή του συνανθρώπου για βοήθεια. Κανένας δεν μπορεί να μην βάλει νοητά τον εαυτό του στην θέση του επαίτη, να μην λυγίσει στην σκέψη της οικονομικής και κοινωνικής ανέχειας που σαν αστραπή φωτίζει το βλέμμα του. Ίσως για αυτό ακούμε ακόμα κέρματα να κουδουνίζουν και να πέφτουν στα χέρια των επαιτών. Ίσως παρότι ο περαστικός γνωρίζει πως η συνεισφορά του είναι τελικά μια συμβολή στο φαινόμενο της επαιτείας, αφήνει τον πηγαίο συναισθηματισμό του να τον καταβάλλει. Όμως ένα πρόβλημα που παρασιτικά τρέφεται από το φιλότιμο δεν οδεύει στο ελάχιστο προς την λύση του.

Ο περαστικός που σκεπτικός κάνει την συνεισφορά οφείλει να σκεφτεί σε ποιον βαθμό πράττει αναλόγως για να βοηθήσει τον κοινωνικά πληγέντα ή για να ανακουφίσει προσωρινά την αναστάτωση που φέρνει στο μυαλό του η νόηση του εαυτού του σε μια παρόμοια θέση. Γιατί τα αποτελέσματα της πράξης του αυτής μπορεί να μην είναι εμφανή βραχυπρόθεσμα αλλά είναι μακροπρόθεσμα ολέθρια για την κοινωνία ως εύρυθμη ολότητα. Μπορεί η συνεισφορά στον επαίτη να φανεί σε αυτόν που την πράττει ή στον παρατηρητή μια πράξη μεγαλοφροσύνης του "έχοντος" στον "μη έχοντα", καθώς ο "έχων" συνειδητοποιεί πως η θέση του δεν είναι ανώτερη λόγω υλικών ή χρηματικών απολαβών αλλά ίση, ίσως και κατώτερη από τον άνθρωπο εκείνο που προτίμησε να σκύψει το κεφάλι και να παρακαλέσει, αλλά το κοινωνικό της αποτέλεσμα προκύπτει ως δυσλειτουργικό και παραπτωματικό για το σύνολο.

4

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

4 σχόλια
ως συνηθως το κρατος απουσιαζει,η επαιτια ειναι παρανομη αλλα κανενας δεν συλλαμβανεται και δυστυχως μεριδα του κοσμου νομιζει οτι θα βοηθησει πραγματικα καποιον που εχει αναγκη να παρει ψωμι,γαλα για το παιδι του κλπ.οπως μου ειχε πει καποτε ενας πραγματικα απελπισμενος ανθρωπος αυτος που ψαχνει για φαγητο δεν θα βγει στο δρομο η στο τρενο με το χερι παρατεταμενο,θα παει σε ενα καταστημα που πουλαει φαγωσιμα και θα ζητησει εκει οτιδηποτε μπαγιατικο η ληγμενο υπαρχει η οτιδηποτε δεν μπορει να πουληθει,εαν ο μαγαζοτορας τον λυπηθει μπορει να του δωσει και κατι φρεσκο.το προβλημα ομως ειναι μεγαλυτερο και αφορα την κοινωνια ολοκληρη,ποιοι ειμαστε ποιους ψηφιζουμε,τι δεχομαστε και σε τι γινομαστε σιωπηλοι συνενοχοι.ο τιτλος ειναι αστοχος btw,αλλα σαν απαντηση θα ελεγα δεν τους ξεχωριζουμε γιατι ειναι κατα συντριπτικη πλειοψηφια απατεωνες, σαν κανονα δεν δινουμε σε κανεναν και οποιος πραγματικα μας φαινεται οτι πειναει(και δεν ειναι ουτε αυτοι που πιανουν τις γωνιες στους δρομους,ουτε οι του μετρο ) και εχει να φαει πολυ καιρο του αγοραζουμε κατι να φαει χωρις να του δωσουμε χρηματα.
Βασικά, ΔΕΝ ΔΙΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ γιατί είναι δεδομένο ότι κάποιος (οι γονείς συνήθως) είναι επι κεφαλής και δεν είναι δόκιμο να κάνουμε αυτήν την "επιχείρηση" κερδοφόρα. Τώρα, για τους ενήλικες διίστανται οι απόψεις...